Adam Budak jest głównym kuratorem Narodowej Galerii w Pradze (od 2014). Wcześniej był kuratorem sztuki współczesnej w Muzeum i Ogrodzie Rzeźb Hirshhorna, Smithsonian Institution, a do 2011 r. kuratorem sztuki współczesnej w Kunsthaus Graz am Landesmuseum Joanneum w Grazu (Austria). Studiował teatrologię na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz historię i filozofię sztuki i architektury na Uniwersytecie Środkowo-europejskim w Pradze. W ostatnim czasie współtworzył (teoretyczny i praktyczny) program podyplomowych studiów kuratorskich w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Adam Budak był kuratorem wystawy Architektury jako metastruktury ludzkości i morficzne strategie ekspozycji w Pawilonie Polskim na 9. Międzynarodowej Wystawie Architektury podczas Biennale Weneckiego w 2004 r. Współpracował z wieloma znanymi artystami (Louise Bourgeois, John Baldessari, Pedro Cabrita Reis, Cerith Wyn Evans czy Monika Sosnowska) i był kuratorem licznych międzynarodowych wystaw. Adam Budak był jednym z kuratorów MANIFESTA 7 (Principle Hope) odbywającego się latem 2008 r. w Trentino Alto Adige. Ostatnio zorganizował wystawy następujących artystów: Il Grande Ritratto Tatiany Trouve i The World of Gimel Antje Majewski (obie w Kunsthaus Graz) oraz Beyond. Condition of Contemporary Photography w Muzeum Sztuki Nowoczesnej KUMU w Tallinnie (Estonia). Obecnie pracuje nad indywidualną wystawą Libii Castro i Olafura Olafssona dla TENT (Rotterdam) oraz przygotowuje jubileuszową wystawę kolekcji Muzeum Hirshhorna na 40-lecie jego działalności.
Jadwiga Charzyńska uzyskała dyplom na Wydziale Malarstwa i Grafiki gdańskiej PWSSP w 1994 roku. Od 2004 roku dyrektor Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia, wcześniej pracowała w Muzeum Narodowym w Gdańsku. Aktywność menadżerską rozpoczęła w trakcie studiów, organizując projekty artystyczne, które stanowiły podstawę uzyskania specjalizacji „animacja kultury”. Najważniejsze realizacje: cykl „Odjazdy filmowe” (1989), festiwal „Świat Józefa Szajny” (1990), festiwal „Świat według Themersonów”, dofinansowany z programu UE „Kaleidoscope” (1993). Ważniejsze wystawy: Wokół kapizmu (1995), nawiązująca do historii artystów, którzy tworzyli gdańską PWSSP, Artgenda for young artists promująca młodych artystów w ramach programu Europejska Stolica Kultury Kopenhaga 96, projekt Spektrum – twórcze spotkanie polsko-niemieckie, który zaowocował wystawami w Gdańsku i Regensburgu (1999); kolejne wystawy: George Baselitz (2002), Max Ernst (2003) oraz Gerhard Richter. Survey (2006). Od 2005 roku realizuje projekt Galeria Zewnętrzna Miasta Gdańska w dziedzinie kultury. Również w 2008 roku, wraz z całym zespołem CSW Łaźnia, otrzymała Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, przyznawany przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Publikuje w pismach artystycznych i katalogach realizowanych projektów artystycznych.
Architekt, badacz i pedagog. Sformułował teorię przestrzeni dialogicznej i związaną z nią metodologię projektowania architektonicznego i urbanistycznego. Jest adiunktem na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku (od 1998) i profesorem wizytującym na Universidade de Beira Interior w portugalskiej Covilhii (od 2006). Wykładał gościnnie na Carnegie Mellon University w Pittsburghu (1993-1997, 1991), Uniwersytecie Michigan w Ann Arbor (1992). Był również wykładowcą Uniwersytetu Warszawskiego (1999-2000) i Politechniki Gdańskiej (2005). Dawał odczyty na Curtin University w Perth w Australii (2007), Harvard University w Bostonie (2005, 1996), École Polytechnique Fédérale w Lozannie (1999), Staatliche Kunstakademie w Stuttgarcie (1997), w Galerii Zachęta w Warszawie (2004), w Centrum Manggha w Krakowie (cykl „Co to jest architektura”, 2003), oraz w innych ośrodkach architektury i sztuki. Przemawiał z ramienia ICOMOS na Australijskiej Konferencji Narodowej w Fremantle w Australii (2006). Najważniejsze prace Dominiczaka obejmują instalację Delay(er)ing Façade na IX Międzynarodowej Wystawie Architektury w Wenecji (2004, Pawilon Polski, z Dominikiem Lejmanem), oraz esej Miasto dialogiczne o zewnętrzności architektury w kolejnych wydaniach miesięcznika „Architektura-Murator” (10.2002-9.2003). Jacek Dominiczak habilitował się na ASP w Gdańsku w 2007 roku. Tytuł doktora w dziedzinie architektury obronił w 1989 roku na Politechnice Gdańskiej, na tejże uczelni uzyskał tytuł magistra inżyniera architektury w roku 1978.
Julia Draganović – kuratorka sztuki współczesnej, skupiająca się przede wszystkim na sztuce opartej na czasie i współpracy (time-based and collaborative art) oraz nowych strategiach artystycznych. Uwielbia też opracowywać i realizować klasyczne wystawy prezentujące różnego rodzaju obiekty. Była kuratorką wystaw w Kolumbii, Niemczech, Włoszech, Polsce, Hiszpanii, Szwajcarii, USA i Tajwanie.
Julia Draganović jest członkinią-założycielką (razem z Claudią Löffelholz) kolektywu LaRete Art Projects.
Wykładała w wielu instytucjach w Europie, Ameryce Łacińskiej i USA.
Zajmowane stanowiska: kuratorka Programu Pracowni Europejskich Galerii ACC i miasta Weimar, Niemcy (1999–2003), dyrektor artystyczna Chelsea Art Museum w Nowym Jorku (2005–2006) i PAN Palazzo delle Arti Napoli (2007–2009), kuratorka międzynarodowej nagrody w dziedzinie sztuki partycypacyjnej w regionie Emilia-Romagna, Włochy (2009–2013), kuratorka odpowiedzialna za projekty kuratorskie w Arte Fiera / Art First Bologna (2010–2012), kuratorka odpowiedzialna za projekty kuratorskie w Art Miami (2009–2014) i Context Art Miami (2013–2014). W latach 2014–2021 była przewodniczącą Międzynarodowego Stowarzyszenia Kuratorów Sztuki Współczesnej IKT.
Od listopada 2013 r. do czerwca 2019 r. Julia Draganović pełniła funkcję dyrektorki Kunsthalle Osnabrück w Niemczech. W lipcu 2019 r. została mianowana dyrektorką Niemieckiej Akademii Rome Villa Massimo.
Enrico Lunghi sudiował historię sztuki oraz historię w Strasburgu. W latach 1991-1995 pracował w Narodowym Muzeum Historii i Sztuki w Luksemburgu. Był dyrektorem artystycznym Casino Luxembourg – Forum d’art contemporain (Forum sztuki współczesnej) oraz kuratorem pawilonu luksemburskiego na Biennale w Wenecji w 1995 (wystawa Berta Theisa), w 1999 (Simone Decker) i w 2007 (Jill Mercedes). W 1998 razem z Jo Koxem koordynował Manifesta 2 w Luksemburgu. Obecnie jest przewodniczącym IKT – międzynarodowego stowarzyszenia kuratorów sztuki współczesnej. Kurator następujących wystaw (wybór): Rendez-vous provoqué (1994), Arrêt sur Images (1996), Didier Bay: Sediments (1997), Grazia Toderi: Centro (1998), Gare de l’Est (z Hou Hanru, 1998), Jim Shaw: Everything must go (1999), Jacques Charlier (1999), Light Pieces (2000), Many Colored Objects… (kolekcja Annick i Antona Herberta, 2000), Stanley Brouwn (z Michelem Assenmakerem i Erikiem Brunierem, 2001), Sous les ponts, le long de la riviére (2001), Simone Decker: Point of View (2004), Nedko Solakov: A 12 1/3 (and even more) Years Survey (z Charlesem Eschem i Martinem Sturmem, 2004), Su-Mei Tse (2006), Luca Vitone: Everywhere At Home (2006), Wim Delvoye: Cloaca 2000-2007 (2007). Obecnie dyrektor Mudam Luxembourg, Musée d’Art Moderne Grand-Duc Jean w Luxemburgu.
Bettina Steinbruegge jest kuratorką i publicystką. Studiowała historię sztuki, filologię angielską i literaturę porównawczą w Kassel. Obecnie dyrektorka Kunstverein w Hamburgu. Wcześniej była dyrektorką Halle für Kunst w Lüneburgu od 2001 do 2007 roku. W 2005 jako wieloletni pedagog na wydziale kulturoznawstwa na Uniwersytecie w Lüneburgu została mianowana wykładowcą sztuki współczesnej i kuratorką zespołu zarządzającego Kunstraum der Universität Lüneburg. Od 2009 wykładowczyni Haute école d’art et de design de Genève. Od 2007 roku członkini rady programowej Forum Expanded w ramach Festiwalu Filmowego Berlinale w Berlinie. Do jesieni 2011 roku była kuratorką La Kunsthalle Mulhouse – Centre d’art contemporain, gdzie organizowała wystawy “The End of the World as We Know it”, “L’Idée de Nature” i wystawę indywidualną Seba Patane. Obecnie jest kuratorką Belvedere w Wiedniu (od grudnia 2010). Jako redaktorka i autorka Bettina Steinbrügge regularnie publikuje teksty o sztuce współczesnej.
Norbert Weber studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jana Gutenberga w Mainz i na Uniwersytecie Christiana Albrechta w Kilonii. Wykładał w Wyższej Szkole im. Muthesiusa w Kilonii (1988-98), w Islandzkiej Szkole Artystycznej w Rejkiawiku (1991), w Instytucie Historii Sztuki na Uniwersytecie Christiana Albrechta w Kilonii (2008). Kurator wystaw sztuki Europy Północnej i Wschodniej, takich jak RADAR, międzynarodowa wystawa na otwartym powietrzu w Kotka w Finladii (1990), Stone Light – XIV Bałtyckie Biennale w Rostock (1992), Distant Lighthouses – sztuka wideo ze Szwecji i krajów nadbałtyckich, Fábrica, Associação Cultural de Porto Brandão, Lizbona (1998), Kain Tapper – Totem & Fragment w Museumsberg we Flansburgu i Sønderjyllands Kunstmuseum (2003), Time Will Show – Young Art from Latvia w Museumsberg we Flensburgu (2008); kustosz Kolekcji Sztuki Prowincji w Kolonii (od 2000 roku); członek międzynarodowej komisji ekspertów Łotewskiego Muzeum Sztuki Współczesnej w Rydze (od 2005 roku).
Ułatwienia dostępu
