1. Altina Asier, Soroa, 2014, Hiszpania 00:12:32
2. Ewa i Jacek Doroszenko, The same horizon repeated at every moment of the walk, 2014, Polska 00:02:05
Możliwości człowieka jako jednostki są ograniczone przez zasady konstrukcji ciała oraz otoczenie, w którym funkcjonuje. Film zrealizowany podczas rezydencji artystycznej w Fundacio AAVC Hangar w Barcelonie ukazuje tę prostą właściwość. Koncepcja filmu jest oparta na zjawisku wysokości dźwięku, które umożliwia sortowanie poszczególnych tonów w skali wynikającej z ich częstotliwości, od najniższej do najwyższej. Kompozycja kadru składa się tu z czterech równorzędnych ujęć, w których głowa przemieszczającej się postaci wyznacza odpowiednią wysokość dźwięku w pionowej skali przyporządkowanej do każdego ujęcia. Ten aleatoryczny kwartet ujawnia specyficzne podejście kompozytora, w którym podstawowe zależności pomiędzy elementami kompozycji są całkowicie zdeterminowane przez przypadkowe położenie aktora.
Jacek Doroszenko (1979)
Artysta audiowizualny, ukończył malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W swojej pracy artystycznej zajmuje się głównie sztuką multimedialną oraz muzyką i zjawiskami dźwiękowymi. Swoje projekty prezentował w ramach festiwali sztuki (R>>EJECT RADICALS Festival, Rotterdam; Future Places, Porto; Biennale Sztuki Cyfrowej
#nfcdab, Wrocław; Survival, Wrocław; Pole Widzenia, Toruń; InSpiracje, Szczecin; Dźwiękowe Perspektywy Ekranu, Bydgoszcz), na wystawach indywidualnych i zbiorowych.
Portfolio: www.doroszenko.com
Ewa Doroszenko (1983)
Doktor sztuk plastycznych. Absolwentka malarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W swojej twórczości posługuje się wideo, fotografią, malarstwem. Dwukrotna stypendystka Miasta Torunia w dziedzinie kultury. Nominowana do STRABAG ArtAward International (2014) i Biennale Sztuki Młodych Rybie Oko 7 (2013). Finalistka Konkursu Fundacji Grey House w Krakowie (2011).
Portfolio: www.ewa-‐doroszenko.com
3. Margarita Novikova, Seasicknesses, 2013, Rosja
Seasicknesses:
Film powstał podczas jednomiesięcznej ekspedycji na Pacyfiku.
Główną ideą filmu było uchwycenie wspaniałości i ogromu oceanu, jego kosmicznego rytmu i toczącej się wieczności na tle małych istot ludzkich na statku pośród oceanu, zaprzątniętych swoimi drobnymi problemami.
Ludzie (marynarze, naukowcy oraz kłusownicy) są obecni w filmie tylko poprzez swoje głosy – dyskutują, przekonują się nawzajem, rozmawiają ze sobą o prostych sprawach, a niekiedy także o różnych wątpliwych moralnie interesach – a ocean wybrzmiewa i porusza się, jako jedyny widoczny w kolejnych ujęciach. Z perspektywy oceanu ani sami ludzie, ani ich sprawy nie są ważne.
Margarita Nowikowa
margarita-novikova.wix.com/mnovikova
Margarita Nowikowa (ur. w Moskwie) pracowała w studiu dokumentalnych form filmowych podczas studiów na Moskiewskim Instytucie Inżynierii i Fizyki (MEPhl). Ukończyła studia ze stopniem inżyniera. Następnie studiowała na specjalizacji telewizyjnej na Wydziale Dziennikarstwa Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego. Pracowała dla wielu stacji telewizyjnych (z Wielkiej Brytanii, Francji, Stanów Zjednoczonych i Kanady), które po ogłoszeniu pierestrojki często przyjeżdżały najpierw do ZSRR, a potem do Rosji (w latach 1989–1993). W latach 1991–1992 współpracowała z Aleksandrem Selinem – autorem historii charakteryzujących się absurdalnym humorem – przy serialu telewizyjnym jako montażystka i szef ekipy. Była autorką filmów dokumentalnych dla programu Reporter, nadawanego w rosyjskiej telewizji w latach 1993–1994.
W 2010 r. ukończyła Wyższą szkołę Fotografii i Multimediów im. Rodczenki w Moskwie (Kurs teorii i praktyki wideoartu).
Członkini Związku Artystów Moskiewskich od 2014 roku.
Brała udział w licznych wystawach, m.in. w 4. i 5. Moskiewskim Biennale Sztuki Współczesnej (2011 i 2013), w Międzynarodowym Biennale VIDEOAKT w Barcelonie (2011), Festiwalu Video Miden w Grecji (2013), w wydarzeniu Kosmos na ziemi i na niebie w Ghent w Belgii (2013), Lost Spaces w Berlinie (2014), tam również podczas Nomaden Kino, podczas festiwalu Videoholica w Warnie w Bułgarii (2014), na politycznym pokazie BRAVE NEW WORLD („Nowy wspaniały świat”) w berlińskim Institut für Alles Mögliche, w festiwalu sztuki wideo Crosstalk (Budapeszt), w charytatywnej aukcji sztuki BERLIN DLA UKRAINY (koordynatorka, Berlin 2015), w pokazie Time is Love (San Diego, USA, 2015 i Tirana, Albania, 2015).
4. Marieke Job&Joris, Mute, 2013, Hiszpania 00:04:00
5. Dominik Ritszel, Film o szkole, 2014, Polska 00:09:13
Film skupia się na konkretnych elementach architektonicznych w przestrzeni szkoły, które tworzą symboliczne pole gry między uczniami a instytucją. Sylwetki studentów wpisują się w narastający rytm architektury budynku; pasaży, szatni, korytarzy, sal gimnastycznych, itp. Budynek zdaje się mieć obsesję na punkcie organizowania i porządkowania wszystkiego. Instytucje odbierają poczucie indywidualności, nie tylko narzucając dyscyplinę wykonywania danych czynności, ale również dyscyplinę samej egzystencji.
Dominik Ritszel (ur. 1988 w Rybniku) studiował na Wydziale Grafiki Instytutu Sztuk Pięknych na Uniwersytecie Śląskim w Cieszynie i na ASP w Katowicach (kierunek: grafika). Jego prace pokazywano m.in. na międzynarodowych festiwalach wideo artu Les Rencontres Internationales (Gaîté Lyrique, Palais de Tokyo, Paryż) oraz Video Art Review THE 02 Spaces as a tool for shaping social attitudes. Uczestniczył w wielu wystawach grupowych, jak np. w Sekcji Show Off na Miesiącu Fotografii w Krakowie (2013), sieci kuratorów w Muzeum Sztuki Współczesnej MOCAK w Krakowie (2012), Mum, I just really need to focus on my art right now w Galerii Arsenał w Poznaniu (2012) i wystawie zbiorowej Mleczne Zęby prezentującej prace młodych śląskich artystów w Galerii Sztuki Współczesnej BWA w Katowicach (2013). Jego wystawy indywidualne były prezentowane m.in. w CSW Kronika w Bytomiu i Muzeum Śląskim w Katowicach. Był jednym z trojga finalistów konkursu Talenty Trójki 2013 w kategorii sztuk wizualnych, znalazł się też na krótkiej liście Nagrody Grey House Foundation. W 2014 r. otrzymał stypendium „Młoda Polska”. Wiosną 2014 r., podczas rezydencji w A-I-R Laboratory w CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie, Ritszel stworzył film Versus prezentowany w Sali Projektowej Banku Pekao w Warszawie. W 2015 r. uczestniczył w wystawie Czekając na lepsze czasy w Miejscu Projektów Zachęty, Warszawa (kurator: Magda Kardasz).
6. Isabella Gresser, Nietzsche a Nice, 2013, Niemcy 00:05:00
Isabella Gresser to artystka wizualna od 1998 r. mieszkająca w Berlinie. Oprócz studiów na Uniwersytecie Sztuk Pięknych w Braunschweig pod kierunkiem Mariny Abramović, studiowała też na Uniwersytecie Sztuk Pięknych w Berlinie (UdK) w ramach Freieklasse. Jej wielowarstwowe prace wideo, w których na pierwszy plan wysuwają się różnice między analogowymi a cyfrowymi technologiami, obejmują found footage, rysunki i fotografie w połączeniu z literaturą. W ostatnich latach Gresser zajmowała się głównie kulturami Zachodu i Wschodu, jak też socjologią i filozofią w zakresie globalnego zmęczenia i „społeczeństw zmęczenia”. Brała udział w rezydencjach w krajach azjatyckich, a jej prace wideo były pokazywane na wielu międzynarodowych festiwalach sztuki i kinematografii.
„Południe i wieczność” Friedricha Nietzschego w czasach masowej turystyki i rozwoju technologii cyfrowej. Młody turysta odbija się w swoim tablecie na plaży, podczas gdy w powietrzu nad Niceą codziennie przelatuje do 49.000 pasażerów dziennie w poszukiwaniu szczęścia. Na dole, na plaży, mogą obserwować siebie, jak przelatują po niebie. Animowany scenariusz przedstawia tło przemyśleń Nietzschego z jego późnego dzieła napisanego w Nicei. Niebo zdaje się ucieleśniać dystopijną wizję z „Wiecznego powrotu tego samego”.
Ułatwienia dostępu
