Łaźnia 1 na Dolnym Mieście
Aktorzy:
Klara Bielawka
Młoda Artystka/Widza II/Zuzanna/Krytyczka
Arkadiusz Brykalski
Techniczny I/Sponsor/ Pan na Włościach
Wiesław Cichy
Artysta Stary i Wielki/Ambasador/Profesor
Joanna Drozda
Artystka Feministka/Ministerka/Gospodyni
Rafał Fudalej
Techniczny II/Piotr/Widz I
Andrzej Konopka
Artysta Krytyczny/Widz III/Korzeń
Kurator/Lolek
Dyrektorka
Reżyseria i dramaturgia: Bogna Burska
Obsada: Ewa Hevelke
"Gniazdo. Sztuka o tym, jak użyć rzeczy w sposób nieodpowiedni i potem ich jeszcze nie zmarnować" jest tragikomedią dziejącą się w świecie sztuki współczesnej, wszystkie postacie są groteskowe, przerysowane, a język sztuki celowo częstochowski i kompromitujący zarówno świat o którym mówi, jak i swoją własną formę. Pretekstem fabularnym dla rozwinięcia artystycznej krytyki środowiska sztuki współczesnej jest absurdalna sytuacja wystawiania sztuki współczesnej bez prądu. Tekst tworzy karykaturalny obraz typów ludzkich, ról zawodowych i zachowań społecznych w zamkniętych środowiskach twórczych. Ironia, groteskowy język, wyraziści bohaterowie oraz absurd całej sytuacji mają ułatwić zobaczenie niebezpiecznego miejsca, w którym otwartość definicji i bogata wieloznaczność dyskursywnych pojęć pozwalają na porzucenie wszelkiej celowości działań, autorefleksji i uczciwości intelektualnej czy zawodowej. Jest to też dramat postaci, które uwikłane we własne role, nie potrafią z nich wyjść bez względu na okoliczności. Przymus bycia zauważonym zmusza bohaterów do paradoksalnego pokazywania się w ciemnościach i paraliżuje jakikolwiek zdrowy odruch buntu czy choćby ucieczki. Jesteśmy w miejscu, w którym można zrobić cokolwiek bez żadnych zamierzeń, a następnie zalakierować to niezrozumiałym tekstem krytycznym. To opowieść o świecie, w którym całkowity brak punktów odniesienia sprawia, że nie ma znaczenia czy cesarz jest nagi czy odziany, bo po ciemku i tak tego nie widać. Gniazdo jest też po prostu krytycznie wykrzywionym portretem artystów, kuratorów, krytyków i innych zamieszanych w pole sztuki zawodów. Postacie wiodące to: Stary i Wielki Artysta, Młoda Artystka, Artystka Feministka, Artysta Krytyczny, Kurator, Dyrektorka, Techniczni, Gospodyni (salonu), Lolek (krytyk), Profesor (Akademii Sztuk Pięknych), Korzeń (artysta intelektualista).
Tekst został opublikowany przez pismo Dialog. Miesięcznik Poświęcony Dramaturgii Współczesnej w nr 9. 2013 r. jako pierwszy polski dramat poświęcony środowisku sztuki współczesnej. Został też wydany w formie książki przez CSW Kronika w 2013 r. Spotkał się z dość żywym i pozytywnym oddźwiękiem w moim środowisku zawodowym i sprawił, że zaczęłam myśleć o tekście jako ważnym medium w obszarze intermediów, interdyscyplinarności. Uświadomiłam sobie, że tekst dramatyczny, to w istocie nic innego jak tylko przestrzenna forma tekstu.
Pomysł przeczytania tekstu o pracy w obszarze współczesnych sztuk wizualnych w przestrzeni centrum sztuki współczesnej jest rodzajem testu adekwatności dramatu do rzeczywistości, którą opisuje. Przypisanie scen kolejnym salom galerii i trwającym w nich wystawom tworzy unikalną sekwencyjną dramaturgię. Aktorzy biorący udział w czytaniu będa musieli zmierzyć się z trudnością pracy poza teatrem, w różnorodnych przestrzeniach o często trudnej akustyce, wobec stworzonych przez artystów obiektów. Zastane w przestrzeniach CSW Łaźnia prace artystów stworzą też jedyną w swoim rodzaju scenografię dla tekstu dramatycznego i pozwolą na przedstawienie działania performatywnego łączącego doświadczenia pracy w teatrze i w obszarze sztuki współczesnej.
Ułatwienia dostępu
