Nagroda przyznana przez jury w składzie: Dara Friedman, Anna Królica i Marta Ziółek.
Film krótkometrażowy w reżyserii Cléophée Moser vel Mukala Musima, powstały w Douali (Kamerun) w 2017 r. Fauves to współczesna opowieść o dzieciach miasta poszukujących swojej tożsamości. Dzień ten jest metaforą dłuższego okresu czasu, życia, skondensowanego w celu podkreślenia punktów zwrotnych, dynamiki i przeciwieństw towarzyszących procesowi tworzenia tożsamości.
Przebywając w Duali, artystka przeprowadziła badania antropologiczne w temacie marginalizacji we współczesnych miastach afrykańskich w celu zrozumienia zachodzących w nich metamorfoz. Ten chaotyczny świat wyłonił się z postkolonialnej polityki planowania miejskiego, podkreślającego rozkład społeczeństwa, chorobę duszy, nieprzyczyniającego się w najmniejszym stopniu do harmonii wśród mieszkańców. Cléophée Moser przywraca urok miastu tworząc performatywny film wnoszący poezję do życia codziennego.
Cléophée Moser vel Mukala Muima to młoda reżyserka i badaczka sztuki współczesnej i nowoczesnego społeczeństwa. Urodzona w 1992 roku, ukończyła studia filmowe w the Baltic Film and Media School w Tallinie, a także uzyskała dyplom z zakresu sztuk stosowanych w Camberwell College of Arts w Londynie oraz dyplom z historii sztuki w École du Louvre w Paryżu. Jej twórczość nie uznaje granic oraz kwestionuje szczególną więź pomiędzy sztuką a środowiskiem, w którym powstaje poprzez ideę interdyscyplinarności tańca, instalacji, występu artystycznego, wideo, pisarstwa i rysunku.
Jako artystka zaangażowana, Cléophée Moser kwestionuje społeczeństwo i sposób jego funkcjonowania za pośrednictem swoich prac, które pozostawiają ślad, wpływając na otoczenie i kontekst ludzki, w którym powstały. Bada związki między społecznościami, pomiędzy człowiekiem i przestrzenią. Jej działalność i poszukiwania artystyczne osadzone są w kontekście walki o prawa kobiet, dyskursie postkolonialnym i antyimperialistycznym oraz nawołują do wolności przemieszczania się.
Celem artystki jest dostarczenie nowych narzędzi, inwentarza odniesień i doświadczeń stanowiących alternatywę dla przemocy, która zbyt często rządzi człowiekiem, jego międzykulturowymi i międzynarodowymi stosunkami. Zamiast odnosić się do przemocy, degradacji i dehumanizacji stosując to samo słownictwo, artystka wdraża strategię dynamiczną, opartą na rozwoju nowego dyskursu. W tym celu posługuje się gramatyką humanizmu, poezji i bezinteresownego zaangażowania, promującą ruch, emocjonalną transgresję oraz swobodną kreację ja w świecie.
Ułatwienia dostępu
