Mówiąc o architekturze jako medium, możemy zadawać sobie pytania o to, jakie informacje chcemy od tego medium uzyskać i jakie informacje chce lub potrafi ono nam przekazać. Jednak nie tylko architektura jest w tym kontekście medium. Jest nim także sam twórca, sprzęt przez niego wykorzystywany czy w końcu ekran, na którym oglądamy film jako skończony produkt. Czy zakładamy, że każde z tych mediów filtruje pierwotne dane, każdorazowo pozostawiając na nich swój ślad?
Pytanie o medium może być także pytaniem o doświadczenie / doświadczanie architektury - jako przestrzeni i jako materialnego przedmiotu - i o to, w jaki sposób doświadczają jej sami twórcy, badacze, mieszkańcy czy w końcu widzowie. Decyzje podejmowane przez artystów mają zasadniczy wpływ na to, w jaki sposób przestrzeń będzie odbierana przez widzów. Sposób, w jaki przedstawiamy architekturę - niezależnie od tego, jakimi środkami - nigdy nie jest "czysty" i pozbawiony naszej indywidualnej ingerencji. Zasadnicze jest więc pytanie o nasze motywacje, cel, który chcemy osiągnąć i o to, w jaki sposób chcemy przedstawiać architekturę i co w procesie przedstawiania zostaje pominięte. Jaka w tym procesie jest rola samego twórcy? Czy artyści postrzegają siebie jako obserwatorów rejestrujących rzeczywistość czy aktywnych jej uczestników, świadomie przeobrażających to, co zastane za pomocą wybranych środków artystycznego przekazu?
Filmy przedstawione w bloku 2 "Architektura jako medium" poruszają zagadnienia związane z fragmentarycznością przedstawionego świata, którego symbolem jest architektura i miasto, i jego dekonstrukcją - albo samoistną, albo dokonującą się na naszych oczach z inicjatywy samych twórców. Obejmuje ona zarówno wykorzystywane medium (jak techniki komputerowego kreowania rzeczywistości), jak i sam sposób przedstawiania architektury i przestrzeni (krótkie i/lub fragmentaryczne ujęcia). Sposoby różnorodnego przedstawiania architektury zachęcają do podjęcia refleksji nad tym, czego poszukujemy w architekturze? Rytmu i prawideł, uniwersalizmu czy partykularności, wartości estetycznych, życia i witalności, przemian czy statyczności?
Barbara Szczepańska - historyczka sztuki i badaczka architektury, doktorantka w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego. Przygotowuje pracę doktorską poświęconą rozwojowi architektonicznemu i przestrzennemu Opola po 1945 roku. Związana z Muzeum Architektury we Wrocławiu, gdzie pracuje na stanowisku asystentki w Dziale Architektury i Sztuki Współczesnej (sekcja architektury współczesnej). Członkini Kolektywu Kariatyda - nieformalnej grupy aktywistek informacyjnych, której celem jest uzupełnienie polskiej Wikipedii o hasła związane z kobietami sztuki.
Ułatwienia dostępu
