Program:
Sesja 1
13.00-13.45 prof. Pier Luigi Capucci (Akademia Sztuk Pięknych w Urbino, Włochy)
13.45-14.10 prof. dr James Auger (Madeira Interactive Technologies Institute, Portugalia) and Jimmy Loizeau (Goldsmiths, University of London, Wielka Brytania)
14.10-14.35 Dmitry ::vtol:: Morozov (Rosja)
14.35-15.00 Thomas Feuerstein (Austria)
Przerwa na lunch
Sesja 2
16.00-16.25 prof. Louis-Philippe Demers (Nanyang Technological University, Singapur)
16.25-17.10 prof. dr Dmitry Galkin (Uniwersytet Państwowy w Tomsku, Rosja)
17.10-17.35 Where Dogs Run: Olga Inozemtseva, Natalia Grekhova, Alexey Korzukhin (Rosja)
Przerwa na kawę
Sesja 3
18.00-18.25 prof. Heather Dewey-Hagborg (Art Institute of Chicago, USA)
18.25-19.10 dr Jens Hauser (Uniwersytet Kopenhaski, Dania)
19.10-19.35 Pedro Lopes (Hasso-Plattner Institute, Potsdam, Niemcy)
19.35-20.05 Verena Friedrich
Wykłady
Prof. Pier Luigi Capucci (Akademia Sztuk Pięknych w Urbino, Włochy)
The life of culture. Theories, narratives i aesthetics of evolution. [Życie kultury. Teorie, narracje i estetyka ewolucji]
Na podstawie rozmaitych dyscyplin naukowych i technologii człowiek kształtuje rozległą i złożoną panoramę nowych urządzeń, maszyn, algorytmów i form życia wyłaniających się z różnorodnych domen. Od swego zarania człowiek w procesie ewolucji nieustannie i w rozmaitych celach przedstawiał, naśladował, przekształcał i wciąż na nowo odkrywał naturę. Natura i życie stanowiły inspirację, rozwiązanie oraz horyzont wydarzeń w działalności człowieka, w radzeniu sobie z praktycznymi problemami, na które natykał się, gdy dążył do zdobycia wiedzy o świecie fenomenalnym, wpływania nań i chronienia go. A także wtedy, gdy wymyślał narracje, tworzył nowe systemy estetyczne i nowe formy sztuki. Nauki, dziedziny i zjawiska takie jak robotyka, sztuczne życie, inteligentne algorytmy, biologia syntetyczna, inżynieria genetyczna, Internet rzeczy i de-ekstynkcja, nieustannie przesuwają granice życia i ewolucji. W wyniku tych iście planetarnych transformacji wiele zagadnień zaczyna odchodzić w niepamięć tracąc istotność i aktualność, a w ich miejsce zaś pojawiają się coraz to nowe problemy.
Prof. dr Dmitrij Galkin (Uniwersytet Państwowy w Tomsku, Rosja)
Digit and cell. (non)organic synthesis [cyfry i komórki. (nie)organiczna synteza]
Nauka, sztuka i technika przecinają się i splatają na wielu poziomach: kreatywnym, artystycznym, koncepcyjnym, instytucjonalnym, a nawet ontologicznym. Złożone zagadnienia dotyczące sposobów, na jakie ludzkie i nie-ludzkie podmioty sprawcze współoddziałują w kulturowym „tyglu” sztuki i techniki, poddajemy oglądowi w optyce teori i metodologii „teatru ontologicznego”, który zaproponował Andrew Pickering. Techniczna „cyfra” i naturalna „komórka” stanowią zaczyn dramatu w tym całkowicie powierzchownym spotkaniu i jego fundamentalnie niejednoznacznym, rozproszonym, transformatywnym procesie stawania się. Sztuka, nauka i technika wkraczają na scenę tego ontologicznego dramatu późnej nowoczesności bez gotowego scenariusza i nawet nie skupiają się szczególnie na człowieku-aktorze. A jednak obsada i tak jest wspaniała: Char Davis, Marshmallow Laser Feast, Mateusz Herczka, Guy Ben-Ary i inni.
Dr Jens Hauser (Uniwersytet Kopenhaski, Dania)
Wetware. Its new meaning for art. [Nowe znaczenie wetware w sztuce]
Artyści już od dłuższego czasu wystawiają „sztuczne życie”, posiłkując się komputerowym i robotycznym oprogramowaniem (software) oraz oprzyrządowaniem (hardware), aby naśladować żywe systemy. Jednak obecnie, gdy żywe technologie i biologia syntetyczna splatają się ze sobą, sztuczne życie wyłania się z wetware. Jak dalece sięgają wpływy technologii przetwarzania informacji, pokazują nam skonstruowane przez człowieka wet machines oraz odkrycia wrodzonych zdolności technicznych w rzekomo prymitywnych oranizmach i ancestral biological systems, których złożoność umysł ludzki dopiero zaczyna pojmować. Pojawienie się wetware sprawia, że kategorie sztuki, sprawczości i i bycia żywym/życia nabierają nowych znaczeń. Pobrzmiewają tu echa przełomowej wystawy Jacka Burnhama z roku 1970 zatytułowanej software, która ukazywała zwrot sztuki ku „zagadnieniom naturalnych i stworzonych przez człowieka systemów, procesów i ekologicznych relacji” oraz przekonywała, że jeśli „budujemy maszyny na nasz obraz i podobieństwo, to podział na ciało i umysł może okazać się niczym więcej jak tylko złudzeniem zrodzonym z braku naukowej wiedzy o biologii człowieka i systemach komunikacji jako takich”.
Biogramy
Prof. Pier Luigi Capucci (ur.1955, Lugo) jest naukowcem i teoretykiem w dziedzinie medioznawstwa. Jego zainteresowania obejmują również powiązania między sztuką, nauką i techniką. Jest autorem licznych publikacji książkowych, artykułów i wystąpień konferencyjnych. Do jego naważniejszych prac należą Reality of the Virtual (1993), The Technological Body (1994) i Art and Technologies (1996). W roku 1994 założył i kierował pierwszym włoskim czasopismem online „NetMagazine”, przemianowanym później na „Magnet”, poświęconym związkom sztuki i technologii. W roku 2000 założył „Noema”, czasopismo internetowe zajmujące sie powiązaniami kultury, nauki i techniki. Uczestniczył w licznych międzynarodowych konferencjach na całym świecie. Wykładał na Uniwersytecie La Sapienza w Rymie, na uczelniach w Bolonii, Florencji i Urbino, na SUPSI w Lugano oraz w Akademii Sztuk Pięknych w Carrarze i NABA w Mediolanie. Obecnie zajmuje stanowisko profesora w Akademii Sztuk Pięknych w Urbino, jest także kierownikiem naukowym studiów doktoranckich T-Node PhD Research Program, prowadzonych w Planetary Collegium, Plymouth University (Wielka Brytania).
Prof. dr Dmitrij Galkin (ur.1975, Omsk) jest naukowcem, teoretykiem sztuki i kuratorem. Doktoryzował się na Państwowym Uniwerystecie w Tomsku, gdzie w roku 2002 otrzymał stopień kandydata nauk (pol. doktor), a w roku 2013 tytuł doktora nauk (pol. doktor habilitowany). Jego badania skupiają się na kulturowej dynamice w warunkach rozwoju technologicznego (w którym kultura cyfrowa przechodzi w kulturę sztucznego życia) oraz na analizie historii/estetyki praktyk twórczych czerpiących z techniki. Galkin jest autorem licznych artykułów na temat historii i teorii kultury cyfrowej; opublikował również monografię Digital Culture: Shift to Artificial Life (Tomsk University Press, 2013). Prowadził badania na George Washington University (USA) i Lancaster University (Wielka Brytania). Wygłaszał również wykłady i przedstawiał prezentacje na międzynarodowych konferencjach, takich jak NeoLife 2015 (Perth), EdCrunch 2015 (Moskwa), TEDx Tomsk (2013). Aktualnie pełni funkcję profesora w Instytucie Sztuki i Kultury oraz w Centrum PAST Narodowego Badawczego Uniwersytetu Tomskiego (Tomsk, Rosja).
Dr Jens Hauser (ur.1969, Schwerte) jest kuratorem, pisarzem i teoretykiem mediów. Pracownik naukowy Wydziału Sztuki i Studiów Kulturowych oraz Muzeum Medycyny (Medicinsk Museion) Uniwersytetu Kopenhaskiego, a także współpracownik naukowy Wydziału Sztuki, Historii Sztuki i Wzornictwa na Michigan State University. Był kuratorem między innymi wystaw: L’Art Biotech (Nantes, 2003), Still, Living (Perth, 2007), sk-interfaces (Liverpool, 2008/Luksemburg, 2009), Article Biennale (Stavanger, 2008), Transbiotics (Ryga, 2010), Fingerprints... (Berlin, 2011/Monachium, 2012), Synth-ethic (Wiedeń, 2011), assemble | standard | minimal (Berlin, 2015), SO3 (Belfort, 2015), Wetware (Los Angeles, 2016). Hauser zasiada w jury międzynarodowych konkursów i festiwali Ars Electronica, Transitio i Vida oraz jest członkiem wielu fundacji naukowych. Jest także współzałożycielem i współpracownikiem europejskiego kulturalnego kanału telewizyjnego ARTE oraz autorem licznych reportaży i audycji radiowych.
Wstęp wolny.
Tłumaczenie z języka angielskiego na język polski.
Ułatwienia dostępu
