14 IN OUT Festiwal

Bardzo nam smutno, że w tym roku niemożliwe jest tradycyjne spotkanie uczestników i uczestniczek In Outu z publicznością.

Ale nie upadajcie na duchu: wspólne oglądanie filmów finałowych 14 IN OUT Festiwalu wciąż jest możliwe. Zaprosiliśmy wszystkie artystki i artystów zakwalifikowanych do konkursu na spotkania, podczas których zaprezentują swoją twórczość i siebie. Spotkania odbędą się na zoomie i dostępne będą również dla publiczności.

Linki do spotkań oraz do bloków filmowych prezentowanych na Festiwalu pojawią się na stronie wydarzenia: FACEBOOK/INOUT

 

  

 

 

Program 14 FESTIWALU IN OUT 2020

 

12 GRUDNIA 2020 - SOBOTA

 

12.00-21.00

Przegląd filmów BLOK 1 / Youtube

Architektura jest tutaj, gdzie są ludzie?

 

Karolina, Balcer, Iwona Ogrodzka , The place which could become

Pamela Breda, The Unforeseen

Aurèle Ferrier, Transitions

Jakub Słabek, Sceny Architekturalne

Daniel Zagórski, Deszczowe divertimento

 

12.00-21.00

Przegląd filmów numer BLOK 2 / Youtube

Architektura jako medium?

 

Om Bori, Berlin Zoo Station Simulacrum

Karolina Zaborska, Obliczenia rytmu czasoprzestrzennego. Miasto

Laure Catugier, Blank

Piotr Wyrzykowski, Manhunt 2.0

Daniel Burkhardt, Semiotics of the City

 

13.00

Oficjalne otwarcie Festivalu IN OUT / Pecha Kucha / online 

 

15.00

Kiedy patrzę na swoje życie z perspektywy ptaka / JOANNA RAJKOWSKA W ROZMOWIE Z EMILIĄ ORZECHOWSKĄ / online

“To ja. Kiedy patrzę na swoje życie z perspektywy ptaka, to mi trochę żal, ale czuję żal, czytając prawie każdą biografię.” (Joanna Rajkowska , 8 czerwca 2000)

Rozmowa z Joanną Rajkowską, jedną z jurorek tegorocznego 14 IN OUT FESTIWAL, podczas której poruszymy kilka wątków związanych ze sztuką w przestrzeni publicznej, na przykładzie ostatnich prac artystki. Porozmawiamy o tym jak jej realizacje rezonują z nastrojami “ulicy” i redefiniują rzeczywistość, ale też w jaki sposób sztuka może pomóc albo przeszkodzić w dialogu społecznym. Przyjrzymy się różnym perspektywom i kontekstom, porozmawiamy o tym co widać “z góry”, a czego nie widać, bo jest “pod ziemią”. Porozmawiamy o intuicji, ale też o niemożliwości i granicach, także tych cielesnych.
A na  koniec zapytamy o nadzieję i sprawczość.

 

 

 

Joanna Rajkowska, artystka wizualna, urodzona w 1968 roku, w Bydgoszczy, mieszka i pracuje w Warszawie i Londynie. Rajkowska jest artystką wszechstronną, jednak jej najbardziej znane prace to projekty publiczne. Aby je zbudować, artystka wykorzystuje realnie istniejące miejsca, energie, organizmy i materiały. Są to zarówno miejsca, jak i pasaże, instalacje, i sytuacje efemeryczne. Używa przy tym elementów tak różnorodnych jak rośliny, budynki, obiekty znalezione, wodę czy dym. Od-swajanie, od-człowieczanie i budowanie relacji to metody, które artystka stosuje najczęściej. Jej celem jest ograniczenie działalności człowieka, pomnożenie podmiotów sprawczych oraz ludzkich i nie-ludzkich relacji. Wynikiem jej pracy są zarówno osie urbanistyczne i projekty architektoniczne, geologiczne fantazje, odkrywki archeologiczne, a także rzeźby podwodne. W ramach projektów publicznych, jak i poza nimi, Rajkowska produkuje filmy, fotografie i modele. Jej projekty publiczne obejmują współpracę z takimi m.in. instytucjami jak CSW Zamek Ujazdowski, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, VII Berlińskie Biennale, Institute for Contemporary Ideas and Art i Frieze Sculpture. Jej najbardziej znanym projektem pozostają Pozdrowienia z Alej Jerozolimskich, 2002, projekt, który stał się jednym z symboli Warszawy.

 

Emilia Orzechowska jest kuratorką, producentką i animatorką kultury. Ukończyła studia filmoznawcze w Instytucie Sztuk Audiowizualnych na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, Studium Animatorów Kultury w Gdańsku ze specjalizacją filmową oraz krytykę artystyczną na gdańskiej Akademii Sztuk Pięknych. Obecnie pracuje w Teatrze Miniatura w Gdańsku jako producentka teatralna oraz współpracuje z TRAFO Trafostacja Sztuki w Szczecinie w roli kuratorki, realizując wystawy oraz swój autorski cykl PERFOstacja, w ramach którego prezentuje performance i spektakle taneczne. Wraz z Elą Jabłońską i Wojtkiem Kotwicki współtworzy Fundację W788, która prowadzi programy rezydencyjne w miejscowości Kozielec na 788 kilometrze Wisły. W swojej niezależnej praktyce kuratorskiej często odnosi się do historii miejsc lub osób. Lubi nieoczywiste lokalizacje i projekty site specific. Często w narracji nawiązuje do przestrzeni, tworząc raczej doświadczenia niż prezentacje.

 

 

17.00

Dyskusja z artystami i artystkami  BLOKU 1 „Architektura jest tutaj, gdzie są ludzie?” / prowadzenie: Piotr Czyż i Iga Perzyna / online 

 

Wybrane przez Piotra Czyża i Igę Perzynę filmy różnią się kompozycją oraz zastosowaną przez twórców narracją, dotykając problematyki relacji człowieka z architekturą bądź, co bardziej zastanawiające, jej braku. Przez obrazy przemawiają pesymizm i rozczarowanie modernistyczną ideą miasta, która zawiodła nasze pokolenia. Żaden z twórców nie pokusił się o przedstawienie w swoim dziele „żywego” miasta, zamiast tego posługują się alternatywnymi rzeczywistościami, archiwalnymi materiałami czy też niepokojąco pustymi obrazami dzielnic anonimowych miast, snując opowieści nad kondycją rzeczywistości.

 

Te filmy zdają się świadczyć o głębokim kryzysie zachodzącym we współczesnej architekturze, o której nie można już mówić w kontekście zdrowej relacji między człowiekiem a jego otoczeniem. Architektura, która tworzy ramy życia i przez wiele lat postrzegana była jako remedium na bolączki świata, nie ma w zaprezentowanych filmach takiej pozycji. Być może z wyjątkiem filmu Sceny Architekturalne, w którym narrator w osobisty sposób mierzy się z architekturą i swoją rolą jako architekt. Nie zmienia to jednak faktu, że twórca i tu decyduje się zakończyć film wymownym w odniesieniu do iluzoryczności dogmatów modernizmu komentarzem.

 

Jeżeli przyjęlibyśmy modernistyczny optymizm i nadzieję jako punkty odniesienia dla nastrojów panujących w wybranych filmach, to znajdują się one po drugiej stronie spektrum. Ani architektura, ani człowiek nie wydają się być odpowiedzią na te dystopiczne w swoim charakterze przedstawienia. Na swój sposób wszystkie pozycje nawiązują do tytułu filmu The place which could become – nie do końca mówią o otaczającym nas świecie takim, jaki jest, ale przedstawiają go takim, jaki mógłby być. Praca ta będzie punktem wyjścia i odniesienia w dyskusji nad wybranymi filmami. Architektura została w nim przedstawiona w metaforyczny sposób. Jej utopijna wizja krok po kroku zamienia się w przestrzeń niemożliwą do życia, przestrzeń niepozwalającą na spontaniczność, przestrzeń, w której mimo jej zalet można zwariować. Myśl ta zdublowana jest niedosłownym przedstawieniem architektury, zamiast budynków i ulic widzimy w filmie abstrakcyjne formy nawiązujące do kompozycji architektonicznych. Tak jakby twórca starał się nam pokazać, że architektura opisywana przez narratora nie może przecież być prawdziwa. Takie zestawienie jest szalenie sugestywne.

 

Przyczyn problematycznej relacji człowieka z architekturą, można by się dopatrywać w panującej w kulturze architektonicznej obsesji czystości. Forma architektoniczna stała się tak czysta, że jej użytkownik został wyjęty poza nawias rzeczywistości. Taka para-husserlowska redukcja, która w myśli artystycznej modernistów doprowadziła do redukcji architektury do geometrycznej formy. Świadczy o tym również dominująca przez wiele lat w dyskursie architektonicznym tendencja do tego, by przedstawiać architekturę/budynki bez użytkownika. Filmy prezentowane podczas Bloku 1 zradykalizowali tę postawę, przedstawiając rażąco puste i nieludzkie przestrzenie, w których nawet przyroda wygląda na wyalienowaną. Pozostaje zatem zadać pytanie, czy architektura jest tutaj winowajcą, czy może ofiarą?

 

18.30

Dyskusja z artystami i artystkami  BLOKU 2 „Architektura jako medium?" / prowadzenie: Barbara Szczepańska / online 

 

Mówiąc o architekturze jako medium, możemy zadawać sobie pytania o to, jakie informacje chcemy od tego medium uzyskać i jakie informacje chce lub potrafi ono nam przekazać. Jednak nie tylko architektura jest w tym kontekście medium. Jest nim także sam twórca, sprzęt przez niego wykorzystywany czy w końcu ekran, na którym oglądamy film jako skończony produkt. Czy zakładamy, że każde z tych mediów filtruje pierwotne dane, każdorazowo pozostawiając na nich swój ślad?

 

Pytanie o medium może być także pytaniem o doświadczenie / doświadczanie architektury - jako przestrzeni i jako materialnego przedmiotu - i o to, w jaki sposób doświadczają jej sami twórcy, badacze, mieszkańcy czy w końcu widzowie. Decyzje podejmowane przez artystów mają zasadniczy wpływ na to, w jaki sposób przestrzeń będzie odbierana przez widzów. Sposób, w jaki przedstawiamy architekturę - niezależnie od tego, jakimi środkami - nigdy nie jest "czysty" i pozbawiony naszej indywidualnej ingerencji. Zasadnicze jest więc pytanie o nasze motywacje, cel, który chcemy osiągnąć i o to, w jaki sposób chcemy przedstawiać architekturę i co w procesie przedstawiania zostaje pominięte. Jaka w tym procesie jest rola samego twórcy? Czy artyści postrzegają siebie jako obserwatorów rejestrujących rzeczywistość czy aktywnych jej uczestników, świadomie przeobrażających to, co zastane za pomocą wybranych środków artystycznego przekazu?

 

Filmy przedstawione w bloku 2 "Architektura jako medium" poruszają zagadnienia związane z fragmentarycznością przedstawionego świata, którego symbolem jest architektura i miasto, i jego dekonstrukcją - albo samoistną, albo dokonującą się na naszych oczach z inicjatywy samych twórców. Obejmuje ona zarówno wykorzystywane medium (jak techniki komputerowego kreowania rzeczywistości), jak i sam sposób przedstawiania architektury i przestrzeni (krótkie i/lub fragmentaryczne ujęcia). Sposoby różnorodnego przedstawiania architektury zachęcają do podjęcia refleksji nad tym, czego poszukujemy w architekturze? Rytmu i prawideł, uniwersalizmu czy partykularności, wartości estetycznych, życia i witalności, przemian czy statyczności?

 

20.00

PERFORMANS ONLINE PIOTRA URBAŃCA, ARCHITECTURAL UNCANNY / online

 

Tytuł „Architectural uncanny" nawiązuje do zbioru esejów Anthonego Vidlera. Autor bada w nich aspekty architektury w kontekście „niesamowitości". Niepokojące cechy dzisiejszych budowli: jej fragmentaryczne, neo-konstruktywistyczne formy przypominające rozczłonkowane ciała, jej „widzące ściany” replikujące bierne spojrzenie domowych cyborgów, jej zabytkowość, nie do odróżnienia od błyszczących reprodukcji są zestawione z ideą alienacji, wyobcowania - bardzo aktualnego w kontekście kolejnych "lockdownów". W pracy wideo Piotr Urbaniec, praktyk domator, stara się w przestrzeniach mu bliskich, w swoim otoczeniu interpretować fragmenty tekstów Vidlera poprzez szereg ćwiczeń i eksperymentów, szukając relacji pomiędzy ciałem, pamięcią a architekturą, którą postrzega również jako "ciało".

 

Piotr Urbaniec, artysta (czasem nie) praktyk. Urodzony 3 grudnia 1992 roku w Krakowie, podobno zaginiony wnuk Richarda Longa. Żyje i pracuje pomiędzy Warszawą a Amsterdamem. We wrześniu 2020 roku ukończył dwuletni program rezydencyjny De Ateliers w Amsterdamie. Uzyskał dyplom w szkole plastycznej w Zakopanem, następnie obronił licencjat w Pracowni Transmediów (ASP w Krakowie, promotor Bogdan Achimescu) i magisterium w Pracowni Działań Przestrzennych (ASP w Warszawie, promotor Mirosław Bałka). W 2018 roku ukończył Skowhegan School of Painting and Sculpture (Maine, USA), a w 2016 roku odbył rezydencje Residency Unlimited w Nowym Jorku w ramach głównej nagrody w konkursie „Artystyczna Podróż Hestii 2016”. Wygrał główną nagrodę festiwalu sztuki wideo In Out 2016 (CSW Łaźnia Gdańsk). W 2014 roku zdobył Grand Prix w konkursie Młode Wilki. Laureat Stypendium Twórczego Miasta Krakowa. Brał udział w licznych wystawach zbiorowych, pokazach filmowych oraz realizował (zwykle krótkie) akcje performatywne. W 2016 roku zrealizował swoją pierwszą wystawę indywidualną w CSW Zamek Ujazdowski w ramach projektu „Project Room”. Brał udział w wystawach grupowych w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, WRO Art Center, BWA Katowice, BWA Tarnów, Gdańskiej Galerii Miejskiej. Swoje prace prezentował na trzech kontynentach świata, tylko ostatnio: w Chinach podczas Yixian International Photography Festival; Tempo Lento w ramach Akrai Residency na Sycylii; Moscow International Biennale for Young Art w Rosji; Roman Susan w Chicago; Rencontres Internationales w Paryżu i Berlinie. Aktualnie pracuje nad projektem teatralno-performatywnym dla Komuny Warszawa.

---

 

13 GRUDNIA 2020 NIEDZIELA

 

12.00-21.00

Przegląd filmów BLOK 3 / Youtube

Architektura jako nośnik pamięci?

 

Elizaveta Ostapenko, AU! AU! SHARK SOMETHING IS VERY HEAVY

Katja Verheul, Maiden

Ewelina Węgiel, Willa Rożnowskich

Laura Grudniewska, Tears On My Pillow

Jesus Maria Palacios, Labo

 

12.00-21.00

Przegląd filmów BLOK 4 / Youtube

Pasaże

 

Zuza Banasinska, Living and Studying Together

Deborah Perrotta, Um filme em dois atos ( A film in two acts)

Hanna Kaszewska, Pozdrowienia z Atlantydy

Mauricio Sanhueza, La Casa

Anne Linke, PIGEONS AND ARCHITECTURE

 

15.00

Dyskusja z artystami i artystkami  BLOKU 3 „Architektura jako nośnik pamięci?" / prowadzenie: Helena Szewiola - Członkini Zarządu Fundacji ANTYRAMA i Dyrektor Programowa A<FESTIVAL /online 

 

Chociaż architekturę można postrzegać w formalny, akademicki sposób, jako studium budynków i miast, to jest ona czymś o wiele więcej. Łączy, reprezentuje, zabezpiecza, zbiera i inspiruje. Bez ludzi, bez życia, to tylko puste struktury niosące historie, których nikt nigdy nie odkryje. To ludzie są motorem zmian w architekturze, tym, co ją definiuje i interpretuje. Jedno bez drugiego nie może istnieć, ale ten związek to jedna z wielu fasad. 

 

16.30

Tanin Torabi w rozmowie z Ulą Zerek / online

 

Festiwalowi towarzyszy wystawa pt. Aktualna Sytuacja” na której pokazujemy prace nagrodzone i wyróżnione podczas ostatnich pięciu edycji Festiwalu IN OUT z lat 2015-2019. Filmy te można odczytać jako interesujący komentarz oraz wprowadzenie do rozważań o aktualnej sytuacji społeczno-politycznej. Festiwal to nie tylko prace i nagrody, ale przede wszystkim artyści i artystki, którzy go tworzą, dlatego też każdy tydzień wystawy był przeznaczony na prezentację innej osoby oraz tematu. Rozmawialiśmy o zmianach w postrzeganiu przestrzeni domu, wpływie telefonów na nasze spostrzeganie rzeczywistości czy też o prawach pracowników i emigrantów. Finałem wystawy jest spotkanie z tancerką, choreografką irańskiego pochodzenia Tanin Torabi, podczas którego porozmawiamy m.in. o tym jak być tancerką w kraju, w którym taniec jest zakazany, a prawa kobiet ograniczone.

 

Tanin Torabi طنین ترابی urodziła się w Teheranie, w Iranie, w 1992 roku. W Teheranie zyskała stopień licencjata socjologii, a studia magisterskie z zakresu tańca współczesnego ukończyła w Irlandii na University of Limerick. Torabi zrealizowała kilkanaście nagrodzonych filmów tanecznych oraz spektakli i obecnie pracuje jako tancerka, choreografka, a także realizuje filmy o tańcu w Iranie i Irlandii. Wśród jej najnowszych prac wyróżnić można „The Dérive", „Invisible Point", „Ruby", „Beyond the Frames and Immensity". Jej filmy zostały nagrodzone ponad piętnaście razy, a jej prace opisywane są przez dyrektorów festiwali jako buntownicze, twórcze, inspirujące, niezwykle eleganckie i poruszające, symboliczne i dojmujące, motywujące dla kobiet, ujawniające wyjątkową ambicję przeplatającą się ze złożonością osobistych i kulturowych niuansów.

 

Ula Zerek (ur. 1985) - artystka niezależna, pracuje na granicy form tańca, teatru i performance. Realizuje autorskie prace, w których taniec przenika się z innymi formami Humuli Lupuli (2009), Memo (2011) i Istota (2012), in memoriam (2014), Więzi (2015),  Ekspozycja (2017). Absolwentka ASP w Gdańsku (temat teoretycznej pracy dyplomowej: Taniec jako sztuka relacji). Współpracowała z teatrem Dada von Bzdülöw w Gdańsku( Odys-seas (2004), Eden (2006), Barricade of Love (2008), Czerwona Trawa (2009), FRUU (2011), Celebration (2012), Enclave 4/7 (2013). Jest autorką projektów i choreografii do spektakli dla dzieci Tam i Tu, Siedmiu służących (reż. Michał Derlatka). Zajmuje się produkcją i koordynacją projektów i spektakli w Miejskim Teatrze Miniatura w Gdańsku. Rezydentka programu Mica Moca/Uferstudios w Berlinie zorganizowanego z Instytutem Muzyki i Tańca (2013). Stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2012). Podwójna laureatka nagrody Sztorm Roku 2009 przyznawanej przez trójmiejską redakcję Gazety Wyborczej. Animatorka kultury, współtworzy fundację Polka dot, której zadaniem jest promowanie i rozwijanie sztuki tańca, organizatora Polskiej Platformy Tańca 2019 w Gdańsku.

 

18.00

Dyskusja z artystamii artystkami  BLOKU 4 „Pasaże" / prowadzenie: Helena Szewiola - Członkini Zarządu Fundacji ANTYRAMA i Dyrektor Programowa A<FESTIVAL / online 

 

Chociaż architekturę można postrzegać w formalny, akademicki sposób, jako studium budynków i miast, jest ona czymś znacznie więcej. Jest wszędzie wokół nas: w naszych domach i poza nimi, gdziekolwiek jesteśmy, cokolwiek robimy, gdziekolwiek mieszkamy. Jest w pewnym sensie statyczna, choć ciągle się zmienia. Wypełniona pośpiechem, ale również zamrożona w czasie.

 

20.00

Ogłoszenie wyników konkursu 14 In Out Festiwal / KONCERT: Marsija (Loco Star) / online

 

Marsija wokalistka, kompozytorka, autorka tekstów, twórczyni okładek płyt i współtwórczyni teledysków. Graficzka i ilustratorka książek. Liderka zespołu Loco Star, który od wielu lat reprezentuje trójmiejską scenę muzyczną. Na scenie występuje od 2000 roku. Współpracowała z wieloma znanymi i ważnymi osobistościami świata kultury i rozrywki. Obecnie zajmuje się tworzeniem własnego komiksu oraz przygotowaniami do nagrań na kolejną płytę Loco Star. Podczas koncertu zaprezentuje swoje znane utwory w nowych aranżacjach.

 

---

 

PROWADZENIE DYSKUSJI:

 

Piotr Czyż - architekt i filozof, nauczyciel akademicki na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej. Naukowo zajmuje się społeczną rolą architektury oraz kulturowym zapleczem modernizmu i postmodernizmu. Konsultant na wielu warsztatach w Trójmieście, uczestnik inicjatyw miejskich. Współzałożyciel i prezes stowarzyszenia Inicjatywa Miasto.

 

Iga Perzyna - historyczka architektury, koordynatorka projektów z pogranicza dziedzictwa kulturowego oraz urbanistyki. Zajmuje się tematami związanymi z wpływem szeroko pojętego dziedzictwa kulturowego na oblicze miasta oraz jego mieszkańców. Członek zarządu Stowarzyszenia Inicjatywa Miasto oraz organizacji African Architecture Matters.

 

Barbara Szczepańska - historyczka sztuki i badaczka architektury, doktorantka w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego. Przygotowuje pracę doktorską poświęconą rozwojowi architektonicznemu i przestrzennemu Opola po 1945 roku. Związana z Muzeum Architektury we Wrocławiu, gdzie pracuje na stanowisku asystentki w Dziale Architektury i Sztuki Współczesnej (sekcja architektury współczesnej). Członkini Kolektywu Kariatyda - nieformalnej grupy aktywistek informacyjnych, której celem jest uzupełnienie polskiej Wikipedii o hasła związane z kobietami sztuki.

 

Helena Szewiola - Absolwentka Wydziału Architektury Politechniki Śląskiej. Studiowała również na Technische Universität Dresden. Obecnie kontynuuje swoją edukację w ramach studiów doktoranckich na Politechnice Śląskiej. Od 2018 roku Członkini Zarządu Fundacji ANTYRAMA i Dyrektor Programowa A<FESTIVAL, w ramach którego od 4 lat prowadzi cykl dyskusji A<SYMETRIE. Stypendystka Prezesa Rady Ministrów, Prezydenta Miasta Gliwice i GFPS. Doświadczenie zawodowe zbierała w Medusa Group, Riegler Riewe Architekten, Wiencke Architekten oraz Pracowni 44STO . Organizator TEDxInterfaces, pierwszego tego typu wydarzenia na Politechnice Śląskiej. Współorganizator i wolontariusz wielu warsztatów, wykładów, dyskusji i wydarzeń kulturalnych na terenie Śląska. Uczestniczka licznych polskich i zagranicznych warsztatów urbanistyczno–architektonicznych. W projektach kładzie duży nacisk na aspekt społeczny

 

JURY KONKURSU:

 

Piotr Lorens – profesor dr hab. inżynier architektury, profesor nadzwyczajny Politechniki Gdańskiej. W 1994 roku podjął pracę w Zakładzie Rozwoju Miasta na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej. Uzyskawszy Stypendium Fulbrighta wyjechał na staż do USA, gdzie w latach 1996-1997 ukończył Special Program for Urban and Regional Studies na Massachusetts Institute of Technology oraz International Training Program na Harvard University. W 2007 roku, po uzyskaniu stopnia doktora habilitowanego, objął kierownictwo Katedry Urbanistyki i Planowania Regionalnego na WA PG. W 2016 r. otrzymał tytuł naukowy profesora. Równolegle do pracy naukowej i dydaktycznej prowadzi działalność projektową i doradczą w dziedzinie urbanistyki i planowania rozwoju. Pełnił m.in. funkcje, konsultanta w programie UNDP w Polsce (UMBRELLA Project) oraz projekcie „Młode Miasto” w Gdańsku. Od lat angażuje się także w działalność organizacyjną i stowarzyszeniową: w latach 2003-2009 pełnił funkcję prezesa Zarządu Oddziału Towarzystwa Urbanistów Polskich w Gdańsku i w tym czasie zorganizował wiele wydarzeń naukowych, konferencji i seminariów, poświęconych problemom współczesnego rozwoju miast. Był także odpowiedzialny za przygotowanie serii publikacji zbiorowych poświęconych temu tematowi. Obecnie (od września 2015r.) pełni funkcję Prezesa Zarządu Głównego TUP oraz - od 2011 roku - wiceprezydenta Międzynarodowego Stowarzyszenia Planistów Miejskich i Regionalnych (ISOCARP).

 

Enrico Lunghi (ur. 1962 w Luksemburgu) - studiował historię sztuki oraz historię na Uniwersytecie Nauk Humanistycznych w Strasburgu. W latach 1991–1995 był asystentem naukowym w Narodowym Muzeum Historii i Sztuki w Luksemburgu, dyrektorem artystycznym Casino Luxembourg - Forum Sztuki Współczesnej założonym wraz z Joem Koxem w latach 1996–2008. Był dyrektorem generalnym Mudam ( Museum of Modern Art of Luxembourg) od 2009 do 2016 r. Był kuratorem dla Luksemburga na Biennale Sztuki w Wenecji w 1995 r. (Bert Theis, Zamek Potiomkinowski), w 1999 r. (Projekty Simone Decker, Żucie i składanie) oraz w 2007 r. (Jill Mercedes, Endless Lust). W 2009 roku był kuratorem w Wenecji dla Francuskiej Wspólnoty Walonii-Brukseli przy projekcie Jacquesa Charliera 100 Sexes d’artistes. W latach 2005-2011 był prezesem IKT (Międzynarodowe Stowarzyszenie Kuratorów Sztuki Współczesnej). Kurator wielu wystaw, opublikował także liczne teksty o sztuce i współczesnych artystach. Od 2017 r. odpowiada za badania naukowe w Ministerstwie Edukacji (SCRIPT) i na Uniwersytecie Wielkiego Księstwa Luksemburga (IRMA). Bada relację współczesnej sztuki i architektury jako profesor gościnny na kursie magisterskim z architektury na Uniwersytecie w Luksemburgu, jak również zorganizował lub był zaangażowany w wiele projektów „sztuki z przestrzenią publiczną” (zamiast „sztuki w przestrzeni publicznej” ) w Luksemburgu i za granicą. W 2019 roku był kuratorem retrospektywy Bert Theis Building Philosophy - Curating Utopia w Mudam Luxembourg, „Un monde, un seul, pour demeure - Sociétés et figures humaines dans les collections des FRAC de Nouvelle-Aquitaine” w Château de Biron (Dordogne) i Fabryka Obchodów Filipa Markiewicza w Kunsthalle Osnabrück.

 

Joanna Rajkowska, artystka wizualna, urodzona w 1968 roku, w Bydgoszczy, mieszka i pracuje w Warszawie i Londynie. Rajkowska jest artystką wszechstronną, jednak jej najbardziej znane prace to projekty publiczne. Aby je zbudować, artystka wykorzystuje realnie istniejące miejsca, energie, organizmy i materiały. Są to zarówno miejsca, jak i pasaże, instalacje, i sytuacje efemeryczne. Używa przy tym elementów tak różnorodnych jak rośliny, budynki, obiekty znalezione, wodę czy dym. Od-swajanie, od-człowieczanie i budowanie relacji to metody, które artystka stosuje najczęściej. Jej celem jest ograniczenie działalności człowieka, pomnożenie podmiotów sprawczych oraz ludzkich i nie-ludzkich relacji. Wynikiem jej pracy są zarówno osie urbanistyczne i projekty architektoniczne, geologiczne fantazje, odkrywki archeologiczne, a także rzeźby podwodne. W ramach projektów publicznych, jak i poza nimi, Rajkowska produkuje filmy, fotografie i modele. Jej projekty publiczne obejmują współpracę z takimi m.in. instytucjami jak CSW Zamek Ujazdowski, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, VII Berlińskie Biennale, Institute for Contemporary Ideas and Art ii Frieze Sculpture. Jej najbardziej znanym projektem pozostają Pozdrowienia z Alej Jerozolimskich, 2002, projekt, który stał się jednym z symboli Warszawy.