BLOK 3:
Elizaveta Ostapenko - AU! AU! SHARK SOMETHING IS VERY HEAVY
Film jest rysunkiem, który zdaje relację o tym, czym jest współczesna ruina w naszych czasach. Dzieło, poprzez język wizualny, bada charakterystyczne perspektywy rzeczywistości. To zaproszenie do refleksji nad estetyką rozkładu i opuszczoną przestrzenią architektoniczną. Materiały audio i wideo użyte w filmie zostały znalezione na miejscu nagrań.
Katja Verheul - Maiden, 2019
Wokół budynku Wieży Dziewicy w Baku krążą miejskie legendy o samobójstwach młodych dziewcząt. Jedna z wersji mówi, że dziewczyna rzuciła się z wieży, aby zapobiec kazirodczym małżeństwom z gubernatorem miasta, o którym często mówi się, że jest jej ojcem. Inna mówi, że legendarny założyciel Baku Khusur uwięził swoją siostrę w wieży, która w odwecie wyskoczyła z niej. Jak podaje legenda, jako karę za te wydarzenia, Bóg stworzył Morze Kaspijskie, aby zalać pastwiska Khusur. Jednym z godnych uwagi powtarzających się elementów w każdej z legend jest porwanie cennej młodej kobiety, takiej jak pierworodna lub dziewica, i sposób w jaki ponosiły śmierć. To sugeruje wyjaśnienia dotyczące pochodzenia nazw wież, ale także lokalnych przekonań społecznych kształtujących zbiorową świadomość. W pracy wideo Maiden Katji Verheul, grupa młodych dziewcząt odtwarza, dekonstruuje i odbudowuje stare mity wokół wieży, by zakwestionować jej dzisiejsze znaczenie.
Ewelina Węgiel - Willa Rożnowskich, 2018-2020
Praca z archiwami, refleksja nad architekturą i jej relacją ze społeczeństwem. Rekonstrukcja historii budynku, opowieść z innej perspektywy. Film związany z dzisiejszą sytuacją w Krakowie dotyczącą ważnych dla mieszkańców, zanikających przestrzeni i przekształcania miasta w turystyczny kurort.
Laura Grudniewska - Tears On My Pillow, 2020
Komenatarz autorski: Będąc pod wielkim wpływem słynnej fotografii z Detroit z czasów prohibicji (1929 r.), która ukazuje moment wylewania alkoholu przez okna kamiennicy, postanowiłam przechwycić motyw wylewania cieczy przez okna budynku. W historii XX w. taki gest ma charakter wyłącznie demonstracyjny, architektura staje się płótnem do politycznego przekazu. Jednocześnie gest sam w sobie jest bardzo organiczny - woda z okien - antropomorfizuje fasadę (można powiedzieć, że budynek płacze). Architektura, która zazwyczaj jest swego rodzaju pudełkiem, osłoną na człowieka, w jednym geście zmienia swoje oblicze - staje się źródłem żywiołu. W swojej pracy, staram się owy dualizm podkreślić jeszcze bardziej - w krótkiej, śpiewanej balladzie - o akcie płaczu spowodowanego niepowodzeniem miłosnym.
Jesús María Palacios - Labo, 2019
„Labo” to spacer śladami wspomnień o byłym Uniwersytecie Robotniczym im. Francisco Franco w Tarragonie. To nie tylko wizyta w jego gmachach, ale także wyprawa w głąb pamięci osób, które je zamieszkiwały. To podróż w przeszłość, która pozwala nam lepiej zrozumieć teraźniejszość i przyszłość.
BLOK 4:
Zuza Banasinska - Living and Studying Together, 2017
Wideo próbuje zbadać sposoby komunikacji w akademiku pomiędzy studentami przebywającymi na wymianie zagranicznej, a zarządzającymi to miejsce oparte na oficjalnym ilustrowanym słowniku. Za ilustrowaną wyidealizowaną fasadą wymiany kulturowej wideo ukazuje miejsce przypominające więzienie, gdzie podstawowe zasady higieny i społecznego współżycia nie są przestrzegane. Status budynku i jego mieszkańców jako tych „pomiędzy” sprawia, że akademik staje się ziemią niczyją, w której zamieszkuje wiele osób. Ich anonimowe, lecz bardzo osobiste głosy można usłyszeć poprzez emocjonalne wiadomości rozklejone na pomiętych kartkach na każdym z pięter. Pisemne notki wypełniają to miejsce, stając się cielesnym zaznaczeniem obecności mieszkańców - dokładnie jak opisany w nich nieporządek i nieład. Eksploracja tych wiadomości prowadzona jest przez Hausmeistra (dozorcę), którego kategoryczne e-maile otrzymały postać dźwiękową i wybrzmiewają złowrogo w pustych korytarzach. Wideo oferuje przejście przez pomieszczenia ukazane w słowniczku oraz ich rzeczywiste odpowiedniki, analizując, jak można osiągnąć komunikację w miejscu, gdzie każdy jest tylko chwilowym migrantem.
Deborah Perrotta, Davi Mello - Um filme em dois atos / A film in two acts / Film w dwóch aktach, 2020
W „Filmie w dwóch aktach” dwóch filmowców przedstawia dwie różne opowieści, oparte na ćwiczeniach z obserwacji i osobistych wrażeniach. Wyrażone za pomocą dźwięku i odpowiedniego montażu, te obrazy kreują życie (ruch), dzięki czemu można zajrzeć do miejsc, których nigdy się nie odwiedzało.
Hanna Kaszewska - Pozdrowienia z Atlantydy, 2017
Atlantyda to mityczna kraina, w której rzekomo miała istnieć́ nie- zwykle rozwinięta cywilizacja. Nic dziwnego, że dla wielu stała się swojego rodzaju symbolem doskonałości. Ideału, do którego należy dążyć. Jednocześnie jednak Atlantyda to miejsce, którego dotknęła katastrofa. Zatopione. Trochę już zapomniane. Pozdrowienia z Atlantydy to historia godzenia się z rzeczywistością̨. Nie ma tu jednak rozpaczy, a jedynie lekki sentyment. Zawieszony w przestrzeni miejskich podwórek głos przekazuje odbiorcy swoją historię.
Mauricio Sanhueza - La Casa / Dom, 2018
„Dom” stanowi wizualną dokumentację dekadenckiej natury budynku z późnych lat 60. XX wieku, zamieszkiwanego przez peruwiańską klasę średnią. Jest to również autoportret niewidzialnego człowieka. Uwięziony w czterech ścianach, w których mieszka, szuka pomocy w słowach wielkiego poety Cesara Vallejo, którego twórczość prowadzi go do głębokiej otchłani.
Anne Linke - PIGEONS AND ARCHITECTURE, 2019
Jury Europejskiego Festiwalu Sztuki Mediów w Osnabrück (napisali) o filmie Anne Linke:
„Pytanie o to, jak i z kim chcemy żyć, stanowi podstawę wielu społecznych obaw. Nieuchronnie towarzyszą temu pytania o uczestnictwo - zarówno dla aktorów ludzkich, jak i nie-ludzkich. Ze spójnym językiem wizualnym i osobistym głosem, "GOŁĘBIE I ARCHITEKTURA" otwiera filmową refleksję na temat partycypacji i marginalizacji. Obserwując gołębie, reżyser Anne Linke zarysowuje precyzyjną, ale często pomijaną przestrzeń miejską, która przejawia się przede wszystkim w narożnikach i szczelinach betonu. Gołębie podważają wszelkie ograniczenia architektoniczne. ich ruch, a tym samym owi (przeważnie niekochani) mieszkańcy miast w filmie stają się modelem wywrotowości architektury, często krytykowanej jako „nieludzka”.
Biografie:
DEMSAM
DEMSAM to studencka grupa artystek założona w 2017 roku przez Elizavetę Ostapenko, Darię Kochetkovą, Anastasię Prahovą i Marinę Shtyk. Grupa ma obecnie siedzibę w Moskwie w Rosji. Wczesne prace DEMSAM obejmowały performance, instalację, kolaż i prace mixed-media. Najnowsze prace rozwijają się na styku wideo i fotografii.
Katja Verheul
Urodzona w 1988 roku w Hilversum (Holandia) Katja Verheul, jest twórczynią filmów, artystką wizualną i badaczką działającą w Amsterdamie. W 2012 roku uzyskała licencjat ze sztuk audiowizualnych na Gerrit Rietveld Academie w Holandii, a w 2016 roku ukończyła Goldsmiths, University of London (Wielka Brytania) z tytułem magistra sztuk pięknych. Jej projekty badawcze i filmowe obracają się wokół performatywnych rzeczywistości, postprawdy i struktur władzy. Swoje prace prezentowała w ramach Visions du Réel (Szwajcaria), Kasseler Dokfest (Niemcy), Międzynarodowego Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Hamburgu (Niemcy), Dokufest (Kosowo), New Wight Biennial (USA), MAXXI (Włochy), w Centrum Sztuki Współczesnej Yarat (Azerbejdżan), w ramach programu Visio w czasie jedenastej edycji festiwalu Lo schermo dell’arte (Włochy) i w holenderskiej telewizji. Była rezydentką Jan van Eyck Academie (2018–2019).
Ewelina Węgiel
Zajmuje się sztuką zaangażowaną społecznie, filmem.
W swojej praktyce skupia się na wiedzy nieusystematyzowanej, nie w pełni zdefiniowanej. Interesują ją instynkt, wyobraźnia, intuicja, to, jak rozumiemy sytuacje, wydarzenia i w jaki sposób na nie reagujemy. Często reagujemy nieświadomie, bardzo istotne dla niej jest poznanie tych reakcji, zgłębianie tematu, poznanie kontekstu, ludzi i społeczeństwa.
Studiowała sztukę w Krakowie, Berlinie i Zurychu. Brała udział w wystawach w Grecji, we Francji, w Niemczech, Polsce, Szwajcarii, Słowacji, Słowenii i USA.
Więcej informacji:
www.ewelinawegiel.com [Uwaga! Strona otwiera się w nowej karcie.]
Laura Grudniewska
Urodzona w 1993 roku w Warszawie. Absolwentka Wydziału Sztuki Mediów Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i Wydziału Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego. W 2016 roku obroniła z wyróżnieniem dyplom magisterski w pracowni Działań́ Przestrzennych Mirosława Bałki. Jej działania skupiają się w obszarach site-specific, wideo, performansu i malarstwa. Aktualnie na rezydencji Art House organizowanej przez Instytut Adama Mickiewicza.
Ważniejsze wystawy: Force Field (wydarzenie towarzyszące Biennale Arte 2019 Officine 300 Giudecca, Wenecja 2019), Akcja Lublin! vol2 (Galeria Labirynt, Lublin 2018), Narracje #9 (Plaża w Brzeźnie, Gdańsk 2017), Wizualne Spa (Błękitny Wieżowiec, Warszawa 2016), The Artists (Zachęta, Warszawa 2016), Wola Warm+Up, (Muzeum Woli, Warszawa 2016), Videonews (Galeria Labirynt, Lublin 2015).
Więcej informacji:
www.grudniewska.com.pl
Jesús María Palacios
Urodzony w 1980 roku w Donostii/San Sebastián (Hiszpania). Jesús María Palacios ukończył turystykę na Uniwersytecie Deusto oraz nauki humanistyczne i komunikację audiowizualną na Uniwersytecie w Salamance. Artysta ma też tytuł magistra kreatywnego filmu dokumentalnego, który uzyskał na Uniwersytecie Autonomicznym w Barcelonie.
Zuza Banasińska
Urodzona w 1994 roku w Warszawie, ukończyła studia na Wydziale Grafiki ASP w Krakowie. W latach 2017–2018 studiowała także w klasie Hito Steyerl na Universität der Künste w Berlinie. Finalistka m.in. Festiwalu Młode Wilki w Szczecinie, File Festival w Saõ Paulo, Transmission Festival w Kassel czy Marienbad Film Festival. Jej prace pokazywane były w wielu galeriach i project space’ach na świecie, m.in. we WRO Art Center we Wrocławiu, galerii Blindside w Melbourne, w Dům Umění Mesta Brna w Czechach. Obecnie studiuje w Sandberg Instituut w Amsterdamie.
Deborah Perrotta
Deborah Perrotta jest brazylijską twórczynią obrazów urodzoną 8 kwietnia 1993 roku. Skończyła studia filmowe w São Paulo. Uczestniczyła w produkcjach kinowych jako projektantka kostiumów i asystentka artystyczna, otrzymała nagrody na kilku międzynarodowych festiwalach filmowych. Krótkometrażowy film A Bolsa („Torba”, 2016) był jej pierwszym doświadczeniem jako reżyserki i scenarzystki. Film wyświetlany był na kilku festiwalach, w tym Chicago Latino Film Festival, Curta Cinema, CineOp, Curta-SE i Tudo sobre Mulheres, na którym otrzymała nagrodę za najlepszy uniwersytecki film krótkometrażowy. Artystka rozwija się również na polu fotografii w eksperymentalnych projektach odzwierciedlających jej życie, ludzi i ją samą. Ostatni projekt fotograficzny, La virtù di non essere più, pokazany został w Galerii Sztuki PHOS w Turynie, gdzie otrzymał nagrodę publiczności.
Hanna Kaszewska
Urodzona w 1989 roku. Artystka multidyscyplinarna, absolwentka Akademii Sztuki w Szczecinie. Proces twórczy postrzega jako próbę zrozumienia otaczającego ją świata. Wierzy, że sztuka powinna przenikać się z innymi dziedzinami życia. Stara się promować postawy równościowe wśród pracowników sektora kultury. W swoich pracach często podejmuje tematykę związaną z szeroko rozumianym zdrowiem psychicznym.
Mauricio Sanhueza
Mauricio Sanhueza (ur. 1978 w Peru) studiował na Uniwersytecie w Limie od 1996 do 2000 roku. Następnie kontynuował naukę w Szkole Sztuk Wizualnych Corriente Alterna w Limie, którą ukończył z wyróżnieniem w 2006 roku. W 2011 roku uzyskał tytuł licencjata w dziedzinie sztuk pięknych na Uniwersytecie San Marcos. Od 2004 roku brał udział w kilku zbiorowych wystawach i festiwalach sztuki w Peru i za granicą. Filmy Mauricio były pokazywane na wielu międzynarodowych festiwalach sztuki wideo i eksperymentalnych filmów krótkometrażowych, zdobyły wiele nagród.
Anne Linke
Urodzona w 1986 roku w Monachium (Niemcy), mieszka i tworzy w Hamburgu. Studiowała fotografię na Uniwersytecie Sztuki Folkwang w Essen i multimedia na Uniwersytecie Sztuk Pięknych w Hamburgu. Interesuje się relacjami ludzko-zwierzęcymi i feministycznym spojrzeniem na architekturę i przestrzeń miejską, postrzegając miasto jako ekosystem. Gołębie i architektura to jej pierwszy film.
Ułatwienia dostępu
