BLOK 1:
Karolina Balcer, Iwona Ogrodzka - The place which could become, 2018
Główną inpirację dla powstania filmu stanowi historia Czerwonego Wiednia (Rotes Wien). Czerwony Wiedeń to popularne określenie lat 1918-1934, kiedy miastem rządziła Socjaldemokratyczna Partia Austrii. Do największych osiągnieć́ rządzących należy m.in. realizacja programu komunalnego budownictwa mieszkaniowego (słynny, modernistyczny blok mieszkaniowy Karl-Marx-Hof), wprowadzenie reformy szkolnictwa oraz przyczynienie się do polepszenia warunków pracy robotników.
Film opowiada historię budowy fikcyjnego, utopijnego miasta oraz wiary jego mieszkańców w słuszność socjaldemokratycznych idei. Mimo, że świadomość kluczowej roli mieszkań komunalnych przetrwała w Wiedniu do dziś, cała idea jest zagrożona ze względu na rosnącą gentryfikację oraz wpływ skrajnie prawicowych ugrupowań na politykę kraju.
Pamela Breda - The Unforeseen / Nieprzewidziane, 2019
Ten eksperymentalny film jest częścią większego projektu dotyczącego rzeczywistości wirtualnej i percepcji. Film porusza w szczególności zagadnienie tzw. hipotezy symulacji, która mówi, że cała rzeczywistość, w tym Ziemia i wszechświat, to sztuczna symulacja, najprawdopodobniej komputerowa. Niektóre wersje tej teorii opierają się na założeniu rozwoju symulacji rzeczywistości, czyli technologii, która jest dość realistyczna, by przekonać ludzi, że symulacja, w której żyją, jest prawdziwa. Omówione zostało także współczesne wykorzystanie wirtualnej rzeczywistości, w której człowiek ma świadomość przebywania w świecie wirtualnym, a jednocześnie doświadcza świata fizycznego. Nadużywanie imersyjnej technologii, która opiera się na funkcjonalnościach angażujących zmysły, może mieć negatywny wpływ na zdolność jednostki do przestrzegania reguł świata fizycznego, szczególnie podczas noszenia okularów VR, które przysłaniają obiekty w realnym świecie. Imersyjna rzeczywistość wirtualna zapewnia użytkownikom wrażenia, które angażują kilka zmysłów jednocześnie, a ponadto odtwarzają rzeczywistość lub tworzą scenariusze, które są coraz bardziej realistyczne i coraz trudniejsze do odróżnienia od prawdziwych doświadczeń.
Produkcja filmu: Intensity Films była współfinansowana przez Instytut Pratt (Nowy Jork, USA), STEAMPlant Residency, z grantu rodziny Sirovich.
Aurèle Ferrier -Transitions, 2017
Podbój wrogiej pustyni prowadzi do surrealistycznego i hedonistycznego konsumpcjonizmu Las Vegas. Kamera ze złowróżbną opieszałością prowadzi nas przez opuszczone przedmieścia. Budynki, samochody i bilbordy są świadectwem marzeń ludzi, którzy dążą do swojej wizji szczęścia. Przez większość tej filmowej podróży widzowi towarzyszy upiorny i apokaliptyczny nastrój. Ślady pozostawione przez ludzkość emanują melancholią i wydają się coraz bardziej groteskowe i nieporadne. Gdzie zniknęli ci wszyscy ludzie? Ma się wrażenie, że wydarzyła się jakaś katastrofa czy wybuchła epidemia. A może to tylko opuszczony plan filmowy.
Decyzją jury zwycięzca szwajcarskiego międzynarodowego festiwalu filmów eksperymentalnych Videoex 2017.
Esther Eppstein (artystka i autorka projektu Message Salon) i Elodie Pong (artystka i filmowiec).
www.aureleferrier.ch [Uwaga! Strona otwiera się w nowej karcie.]
Jakub Słabek - Sceny Architekturalne, 2020
Film porusza problem uwikłania architektury w egzystencjalny kontekst życia człowieka - niemożności wyznaczenia realnych granic poznania architektury. Sprzeciw wobec konwencjonalnego rozumienia architektury, ukazany jest poprzez próbę subiektywnej analizy osobistego doświadczenia architektury, oraz próby włączenia wszystkich zmysłów człowieka w proces pojmowania architektury.
Daniel Zagórski - Deszczowe divertimento, 2020
Deszczowe divertimento to pełna symbolizmu opowieść o człowieku i transcendencji. Wizualizacje zawarte w filmie nawiązują do przestrzeni miejskiej, tej zabytkowej oraz współczesnej. Całość zbudowana jest w oparciu o myśl abstrakcjonizmu. Film cechuje zagadkowa, skłaniająca do refleksji aura, oprawiona w delikatne, nastrojowe dźwięki. Dzieło Daniela Zagórskiego porusza aspekty takie jak energia, przemijanie, nadzieja, samotność, czy prawda o człowieku. Wtargnięcie do jednolitego obrazu dwóch barw, czerwieni i niebieskiego, otwiera głowę odbiorcy na kolejne możliwości interpretacji dzieła.
BLOK 2:
Om Bori - Berlin Zoo Station Simulacrum / Symulakr dworca Berlin ZOO, 2019
To wideo to wirtualny spacer po dworcu Bahnhof ZOO w Berlinie i jego okolicach. Wykorzystano dwa algorytmy, służące do stereoskopowego obrazowania ulic oraz zautomatyzowanego generowania ruchu i dźwięku. Trasa składająca się z setek nieruchomych obrazów zmienia się w obliczalne współrzędne nieożywionych figuracji, które pulsują na idiosynkratycznych wykresach dźwięku. To, co nieuchwycone, kryje się pod białymi plamami i zakłóceniami dźwięku. W obliczu trwającej pandemii COVID-19 wirtualne przypomnienie dawnej świetności centralnego dworca Berlina Zachodniego i pozornie dystopijne ukazanie krajobrazu berlińskich ulic staje się rzeczywistością. Gdy życie publiczne zostało pozbawione swojego najważniejszego składnika, czyli publiczności, okolice ogrodu zoologicznego zamieniają się w symulakr – dziwnie wyludnione miejsce, które przypomina swoją wirtualną kopię.
Karolina Zaborska - Obliczenia rytmu czasoprzestrzennego. Miasto, 2018
Film jest realizacją dokumentalną przedstawiającą rytm i strukturę pejzażu miejskiego Łodzi, zmieniającego się na przestrzeni ośmiu miesięcy. Realizacja trwała od marca do listopada 2018 roku. Obrazowi towarzyszy narracja dźwiękowa złożona z fragmentów książki łódzkich artystów awangardowych, Katarzyny Kobro i Władysława Strzemińskiego Kompozycja przestrzeni. Obliczenia rytmu czasoprzestrzennego czytanych przez mieszkańców Łodzi.
Projekt zrealizowany ze środków Miasta Łodzi, w ramach stypendium Prezydenta Miasta Łodzi przyznawanego osobom zajmującym się twórczością artystyczną oraz animacją i upowszechnianiem kultury.
Zdjęcia: Dominik Morgaś
Ujęcia z drona: Bogusław Krzciuk
Efekty dźwiękowe i kooperacja audio: Bartek Kacprzak
Laure Catugier - Blank, 2017
Praca skupia się na odosobnionych elementach architektury, pochodzących z budowli powojennych: ścianach, dachach, oknach i drzwiach. Wszystkie te elementy wyznaczają nasze fizyczne granice.
Film bawi się i kwestionuje zagadnienia takie jak biel czy zajmowanie pustej przestrzeni.
Autorzy ścieżki dźwiękowej: Chris Dreier i Gary Farelly.
Piotr Wyrzykowski - Manhunt 2.0, 2019
Zdjęcia wideo do filmu zostały zarejestrowane w nocy podczas krótkiej przerwy w pracy kijowskiego metra w 2006 roku. Powstały do 7 kanałowej instalacji wideo „Manhunt”, pokazywanej na indywidualnej wystawie artysty w CSW w Warszawie.
Tytułowe polowanie na człowieka to wyobrażony punkt widzenia „obcego” organizmu „skanującego” stacje metra wybudowane jako schrony przeciw atomowe w poszukiwaniu ocalałych ludzi.
Rozbudowana materialna część instalacji uległa zniszczeniu. Stacje metra w Kijowie zostały dokładnie oklejone plastikową reklamą. Przetrwały taśmy wideo.
W 2018 roku artysta zmontował z nich 4 kanałową instalację wideo. Rok później 1 kanałowy film wideo.
W 2020 nowe organizmy globalnie rozprzestrzenione szukają nosicieli, polują na chowających się ludzi.
Daniel Burkhardt - Semiotics of the City / Semiotyka miasta, 2020
Miasta nie ma. Nie ze względu na jego hipotetyczną
i fizyczną nieobecność — nie, miasto jest bardzo obecne — ale
dlatego, że wymyka się nazwom.
(Johannes Binotto i Andri Gerber)
W „Semiotyce miasta” kadry z miejskiego życia następują jeden po drugim w przyspieszonym tempie. Towarzyszą im komputerowo wygenerowane głosy, które wyliczają zawarte w nich elementy audiowizualne. W rezultacie powstaje zwarta sieć warunków i kategorii, której istotą jest reprezentowanie przedstawionej miejskiej atmosfery możliwie jak najdokładniej, jednak tutaj zostaje to sprowadzone do absurdu.
Biografie:
Why Quit / Karolina Balcer, Iwona Ogrodzka
Współpraca, nabywanie wiedzy, siła przyjaźni i budowanie społeczności są ważnymi elementami naszej pracy. Od 2016 roku blisko ze sobą pracujemy, a inicjatywa Why Quit, którą powołałyśmy do życia w 2019 roku, jest wypadkową naszych dotychczasowych doświadczeń, m.in. stworzenia oddolnej Galerii Wykwit (2015–2019) Grupy Wykwitex (od 2017) czy zaangażowania w wiele wspólnych realizacji, np. podczas naszego pobytu rezydencyjnego KulturKontakt w Wiedniu (2018). Why Quit jest nomadyczną inicjatywą, która poza działaniem w duecie skupia wokół siebie osoby twórcze, krytycznie komentuje sytuacje społeczne, polityczne czy ekonomiczne. Wierzymy, że sztuka może być jednym z narzędzi wywierania presji na struktury tworzące szkodliwy system.
Więcej informacji:
www.karolinabalcer.com [Uwaga! Strona otwiera się w nowej karcie.]
www.iwonaogrodzka.com [Uwaga! Strona otwiera się w nowej karcie.]
Pamela Breda
Pamela Breda jest artystką i badaczką mieszkającą między Londynem a Nowym Jorkiem. Została mianowana artystką rezydentką w kilku międzynarodowych instytucjach artystycznych, w tym Cité Internationale Des Arts (Paryż, Francja), PROGR (Berno, Szwajcaria), Botin Foundation (Santander, Hiszpania), Dolomiti Contemporanee (Belluno, Włochy), Bevilacqua la Masa Foundation (Wenecja, Włochy), VIR ViaFarini-in-Residence (Mediolan, Włochy), Internationale Sommerakademie für Bildende Kunst (Salzburg, Austria), Artist Residency TartuAir (Tartu, Estonia), Villa Ruffieux (Sierre, Szwajcaria), Hospitalfield (Angus, Wielka Brytania).
Jej dotychczasowe badania koncentrują się głównie na kulturowych tropach wizualnych i tradycjach, na przypadkowości procesu artystycznego i jego różnorodnych skutkach. Bada takie tematy, jak zawłaszczanie dzieł sztuki i delegowanie autorstwa, wpływ obrazów cyfrowych na nasz sposób widzenia i tworzenie obrazów, ewokacja nieobecnego lub zdematerializowanego ciała, pojęcia trwania i uśpienia, memetykę i procesy tworzenia pamięci (jako historia osobista i zbiorowa).
Aurèle Ferrier
Urodzony w 1975 roku w St. Gallen (Szwajcaria), mieszka w Zurychu. W swoich pracach filmowych bada obrzeża cywilizacji. Dzieła te otrzymały liczne nagrody i prezentowane były na wystawach i festiwalach w ponad czterdziestu krajach, w tym na Rencontres Internationales (Paryż/Berlin), Image Forum (Tokio), IDFA (Amsterdam), Open City Documentary Festival (Londyn), Arquiteturas (Lizbona), Architekturtage (Graz), Chicago Underground Film Festival (Chicago), w Museum Haus Konstruktiv (Zurych), Muzeum Sztuki Kumu (Tallin), Centrum Filmowym National Chiao Tung University (Xinzhu), Anthology Film Archives (Nowy Jork), Miejskim Muzeum Sztuki Współczesnej (Hiroszima).
Jakub Słabek
Absolwent antropologii na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pracę magisterską poświęcił tematyce krytyki filmowej, ze szczególnym uwzględnieniem strukturalnej analizy metod narracyjnych w filmie. Obecnie pracuje jako operator i reżyser krótkich form artystycznych oraz komercyjnych projektów reklam filmowych. Od 2018 roku jest współodpowiedzialny za realizacje filmowe odbywające się w ramach Festiwalu Kultury Żydowskiej w Krakowie. Jest dwukrotnym laureatem nagrody filmowej festiwalu Slavangard w kategorii najlepszy film oraz zdobywcą Grand Prix 65. Ogólnopolskiego Konkursu Filmów Niezależnych.
Daniel Zagórski
Urodzony w 1949 roku w Łodzi. Artysta grafik warsztatowy, specjalizujący się w takich technikach, jak linoryt, akwaforta, akwatinta, mezzotinta, litografia, CG głównie 3D. Przez ostatnie kilka lat zaangażowany w tworzenie autorskich filmów animowanych.
Więcej informacji:
www.danielzagorski.com [Uwaga! Strona otwiera się w nowej karcie.]
Om Bori
Urodzona w 1987 roku, mieszka i pracuje w Budapeszcie i Berlinie. W 2014 roku uzyskała tytuł magistra na kierunku intermedia na Węgierskim Uniwersytecie Sztuk Pięknych. Równolegle studiowała sztuki piękne na Uniwersytecie Sztuk Pięknych w Berlinie, które ukończyła w 2019 roku i otrzymała tytuł Meisterschülerin. Od 2016 roku jest członkinią Stowarzyszenia Studio Młodych Artystów (FKSE) w Budapeszcie. Pracuje przede wszystkim z nieruchomymi i ruchomymi obrazami, ale jej eksperymenty prowadzą ją również do innych sposobów ekspresji, takich jak teksty, obiekty i algorytmy. W swej obecnej pracy bada relacje między ludźmi i sposób ich ustanawiania, utrzymywania, cenienia, zapamiętywania i zapominania.
Karolina Zaborska
Urodzona w 1990 roku artystka działa na pograniczu mediów oraz dyscyplin artystycznych. Specjalizuje się w technikach kolażu, fotomontażu, animacji oraz wideo.
Studiowała na Wydziale Sztuki Politechniki Radomskiej oraz w Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi. W latach 2014–2018 była wykładowcą w rodzimej Akademii na Wydziale Wzornictwa i Architektury Wnętrz w pracowniach Interdyscyplinarnych Działań Wizualnych oraz Artystycznych Działań dla Wnętrz.
Jest stypendystką Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Marszałka Województwa Łódzkiego, Prezydenta Miasta Łodzi i Marszałka Województwa Mazowieckiego oraz laureatką wielu artystycznych nagród krajowych i międzynarodowych.
Obecnie mieszka i tworzy w Warszawie.
Więcej informacji:
Laure Catugier
Urodzona w 1982 roku w Tuluzie (Francja), mieszka i tworzy w Berlinie. Ukończyła École d’Architecture de Toulouse (2005) i École des Beaux-Arts de Toulouse (2007).
W swojej twórczości analizuje relacje między przestrzenią, obrazem i dźwiękiem. Poprzez różne media, takie jak fotografia, wideo czy performance, kwestionuje postrzeganie i reprezentację przestrzenności. Bada funkcjonalność modernistycznej architektury i przestrzeni miejskich, globalną standaryzację budownictwa, a także wpływ architektury i designu na ludzi i sferę społeczną w lokalnych kontekstach.
Oprócz rezydencji w Takasaki (Japonia), Teheranie (Iran), Pardubicach (Czechy), Sankt Petersburgu (Rosja), Düsseldorfie (Niemcy) i Linzu (Austria) jej prace były wyróżnione międzynarodową nagrodą Celeste Prize w kategorii wideo w 2016 roku. Od 2013 roku prace Catugier pokazywane są w kilku instytucjach i galeriach w Europie.
Piotr Wyrzykowski
Urodził się w 1968 roku w Gdańsku i swoją karierę zaczynał od dziedziny performansu. Swoje działania opiera na filmach wideo, performansach wideo, internecie, instalacjach artystycznych oraz projektach wideo w przestrzeni publicznej.
Studiował architekturę wnętrz w latach 1989-1991, a następnie malarstwo w latach 1991-1995 i w Pracowni Intermedialnej prof. Witosława Czerwonki w PWSSP (ASP) w Gdańsku. W latach 90. aktywnie uczestniczył w gdańskim środowisku artystycznym, będąc członkiem Stowarzyszenia Ludzi Aktywnych (1991-1992) prowadzącego galerię C-14, członkiem Fundacji Galerii Otwartej (1992-1993) prowadzącej Łaźnię Miejską, wicedyrektorem Fundacji Wyspa Progress (1993-1995). W 1995 roku został współzałożycielem i dyrektorem artystycznym grupy CUKT (Centralny Urząd Kultury Technicznej). W 1995 roku otrzymał pierwszą, a w 1997 drugą nagrodę na festiwalu WRO. Był nominowany do nagrody Spojrzenia Fundacji Kultury Deutsche Bank w 2003 roku. Mieszka i pracuje w Kijowie oraz Gdańsku.
Daniel Burkhardt
Daniel Burkhardt urodził się w 1977 roku w Bochum w Niemczech. Studiował sztukę mediów w Wyższej Szkole Sztuki Mediów (KHM) w Kolonii, gdzie obecnie mieszka i pracuje.
Jego instalacje filmowe i audiowizualne w zabawny i pomysłowy sposób obnażają ludzką percepcję jako siłę napędową konstrukcji znaczenia. Od 2004 roku jego prace są regularnie pokazywane na wielu festiwalach i pokazach w muzeach, przestrzeniach artystycznych i festiwalach filmowych. W 2009 roku odbyła się jego pierwsza duża solowa wystawa w Muzeum Rzeźby Glaskasten w Marl. Daniel Burkhardt otrzymał liczne nagrody, jak np. GWK Sponsorship Award, Marl Video Art Award, oraz stypendium Stiftung Kunstfonds. W 2015 roku zdobył główną nagrodę za film i wideo na festiwalu Stuttgarter Filmwinter, a w 2017 roku otrzymał wyróżnienie w kategorii Media w Przestrzeni.
Ułatwienia dostępu
