Prezentowani artyści: Eugenio Ampudia, Evaristo Benítez, Andreas Berzotti,
Sabine Gross, Cristina Lucas, Luis Bezeta, Laurina Paperina, Andreas
Sachsenmaier, Mariana Vassileva, Alexei Buldakov.
Różne aspekty zawłaszczania przynależą do podstawowego aktu tworzenia sztuki od początku istnienia tzw. Historii Sztuki. Możemy je po prostu traktować jako zapożyczanie obrazów z otaczającego nas świata i poprzez reinterpretację zamienianie ich w sztukę, co ma miejsce już od czasów jaskiniowców. Praktyka zawłaszczania obrazów innych artystów jest również dość wiekowa, wystarczy przywołać przypadek kopi Sądu Parysa (1515) Rafaela wykonanej przez Marcantonio Raimondiego, trzy dekady później wykorzystanej przez Claude Maneta w Śniadaniu na trawie, które to dzieło później wielokrotnie stawało się obiektem parodii. Po Duchampie, który skopiował Mona Lisę, zawłaszczanie stało się powszechną praktyką w sztuce współczesnej. Andy Warhol, Robert Rauschenberg i wielu innych artystów w coraz większym stopniu zapożyczało elementy z świata sztuki, jak i spoza jego obszaru. W latach 80. XX wieku Sherrie Levine potraktowała akt zapożyczenia własnego wizerunku jako motyw sztuki, jak również reprodukowała prace innych artystów w swoich dziełach, min. obraz Moneta i Malewicza. Obecnie do artystów nurtu sztuki zawłaszczania można zaliczyć również Christiana Marclay, Damiena Hirsta, Jeffa Koonsa, Braci Chapman , Joya Garnetta, Toma Sachsa, Paula Pfeiffera, Pierre Huyghe i Cory Arcangel.
Czym bez zapożyczania, adaptacji czy pochodnych byłby świat sztuki? W obszarze sztuki wideo pytanie to nabrało dodatkowego znaczenia, kiedy intertekstualność oraz recycling materiałów filmowych zostały inkorporowane w pole artystycznej działalności obecnie tworzących artystów, takich jak: Stan Douglas, Jarun Farocki, Ann Lislegaard, Paul Pfeiffer, Tracey Moffat, Christoph Draeger itd…
Obecny wybór prac stawia sobie za cel podniesienie tego tematu poprzez zbiór sztuki wideo, wykorzystującej praktykę zawłaszczania lub pseudo-załwaszczania, poprzez użycie ikon i tematów z Historii Sztuki, ustanawiając ikonograficzny pomost między wideo i Historią Sztuki. Czy oznacza to również, że artyści tutaj zaprezentowani posuwają się o krok na przód w praktyce reprezentacji i reprezentowaniu reprezentowanego?
W rezultacie, nasz odbiór dzieł z nurtu sztuki zawłaszczania nie jest już taki sam, został bowiem przetransformowany w procesie, w którym artysta zmusza nas do przełamania zwyczajowych wzroców postrzegania, pozwalając nowym znaczeniom wejść w obręb istniejącego dzieła. Ci artyści bawią się z historią szuki poprzez jej ponowne odczytanie, rekonsturkcję - i dekonstrukcję – jej retoryki, tak by przetransformować ją w coś innego lub skondensować istniejące części, tak by usyskać ich esencję w pytaniu.
Wszystkie prace mogą być postrzegane jako bezpośrednia konfrontacja z niepokojem oddziaływania, stwarzają też możliwość alegorycznego odczytania danego dzieła, podejmując próbę przesunięcia oryginalnego historyczno sztucznego punktu widzenia, jak również przedrzeźnianiają ruchome obrazy i stereotypy wykorzystując mieszankę campu i prawdziwego uczucia.
Aby zilustrować ten punkt widzenia, w Where to Sleep, Goya, Eugenio Ampudia spędza noc śpiąc w muzeum Prado pod obrazem Rozstrzelanie powstańców madryckich 3 maja 1808 roku Francisco de Goya. Evaristo Benitez w swojej pracy D’Apres Courbet opowiada historię używając sekwencji wciągających obrazów abstrakcyjnych, podczas gdy Death of Arts Andreasa Berzottiego nawiązuje do sceny śmierć z Psychozy Hitchcocka jako jednego z wariantów śmierci sztuki Artura Donato, która zaistniała wraz z pojawieniem się Warhola i jego pudełek Brillo.Sabine Gross, w swoich wideo, odnosi się do Gwieździstej nocy Van Gogha oraz Happy Tears Roya Lichtensteina.
W Habla/Talk Cristina Lucas wali młotkiem w posąg Mojżesza Michała Anioła i jednocześnie poprzez zadawanie pytań próbuje zgłębić tajemnice jego twórczego geniuszu. Luis Bezeta, który jest zainteresowany wideograficzną modyfikacją prac malarskich, w swoich moviecuadros stwarza proces przeobrażania klasycznych obrazów w obrazy ruchome. The battle of the arts Lauriny Paperinai jest animowaną parodią opowiadającą o sztuce i artystach, wykorzystującą dobrze znane postaci z współczesnego świata szutki skonfrontowane w absurdalnych sytuacjach.L’Ultima cena Adreasa Sachsenmaier-a nawiązuje do obrazu Ostatnia Wieczerza Leonarda da Vinci, gdzie postaci kobiece siedzą i stoją przy długim stole, tak jak na dobrze znanym prototypie, który możemy codziennie oglądać w mediach.W zainspirowanym obrazem Jana Vermeera wideo Mariany Vassilev The Milkmaid motyw obrazu zostaje przeniesiony w bezkresną i bezczasową wirtualną sferę. Na koniec praca SexLissitzky Alexeia Buldakova, dekonstruuje mit sztuki abstrakcyjnej poprzez podsycone erotycznym kontekstem animacje sławnego plakatu El Lisickiego Czerwonym klinem uderz w białych, uzupełnione ścieżką dźwiękową zaczerpniętą z filmów porno.
Więcej informacji: office@laznia.pl blancadelatorre@gmail.com www.laznia.pl
Ułatwienia dostępu
