Screaming City: West Berlin 1980s (Krzyczące Miasto: Berlin Zachodni w latach 80. XX wieku) prezentuje selekcję krótkich filmów eksperymentalnych i dokumentalnych wybranych w oparciu o obszerną retrospektywę z października 2006 roku prezentowaną w berlińskim kinie Arsenał, zatytułowaną „Who says concrete doesn't burn, have you tried?” ( Kto twierdzi, że beton się nie pali, a próbowałeś?). Od tego czasu Schulte Strathaus i Wüst pokazują wybrane filmy o Berlinie Zachodnim lat 80. za granicą. W listopadzie 2008 roku opublikowali książkę pod tym samym tytułem, rzucającą światło na ten wyjątkowy okres historyczny oraz na miejski obszar niemieckiej produkcji filmowej.
Florian Wüst zaprezentuje filmy następujących twórców Brigitte Bühler & Dieter Hormel, Michael Brynntrup, Christoph Doering, Die Tödliche Doris, Yana Yo.
Kurator Florian Wüst
Prezentowane filmy:
Norma L., Horst Markgraf, BRD 1983, 6'
Tattoo Suite, Rolf S. Wolkenstein, BRD 1984, 23'
Musterhaft - das Ende, ein Intermezzo, Michael Brynntrup, BRD 1985, 8'
a-b-city, Brigitte Bühler & Dieter Hormel, BRD 1985, 8'
Das Leben des Sid Vicious, Die Tödliche Doris, BRD 1981, 10'
Persona Non Grata, Christoph Doering, BRD 1981, 16'
Geld, Brigitte Bühler & Dieter Hormel, BRD 1983, 4'
Naturkatastrophenkonzert, Die Tödliche Doris, BRD 1983, 3'
Norma L.
Horst Markgraf, Niemcy Zachodnie, 1983, 6'
Młoda kobieta w słabo oświetlonym pokoju ubiera się, piłuje paznokcie, gdy kamera snuje się w ciemnościach. Obraz odosobnienia i próżni spowity muzyką zespołu The Birthday Party, z wokalistą Nickiem Cave’em. Tytuł filmu, Norma L., jest odniesieniem do fikcyjnej bohaterki, związanym z fascynacją aktorki postacią Marilyn Monroe z czasów, zanim zyskała sławę i była znana pod prawdziwym nazwiskiem Norma Jeane Mortenson.
Tattoo Suite
Rolf S. Wolkenstein, Niemcy Zachodnie, 1984, 23'
Podczas studiów w Niemieckiej Akademii Filmu i Telewizji (dffb) Rolf S. Wolkenstein poszukiwał niekonwencjonalnej narracji filmowej, która mogłaby ukazać różnorodność wrażeń i doświadczeń, jakie zdobył za młodu w podzielonym mieście. Tak powstał film Tattoo Suite, eksperyment, nad którym Wolkenstein pracował z wieloma znajomymi, studentami i filmowcami, przedstawiający serię inscenizacji powiązanych ze sobą surrealistycznymi cięciami i radykalnymi zmianami scenografii. W rezultacie obraz stanowi kolekcję klimatów i postaci uchwyconych w stanie dyskomunikacji i izolacji.
Musterhaft – das Ende, ein Intermezzo
Michael Brynntrup, Niemcy Zachodnie 1985, 8'
Michael Brynntrup, jedna z ważniejszych postaci zachodnioberlińskiej sceny super-8 i jeden z najważniejszych filmowców eksperymentalnych queer swojego pokolenia, nakręcił Musterhaft – das Ende, ein Intermezzo (Wzorowy – Koniec, Intermezzo) w całości w swoim mieszkaniu, które podówczas było przystrojone najróżniejszymi obrazami i rekwizytami, w większości czaszkami. Choć nigdy nie straciły związku ze śmiercią, czaszki często powracają jako motyw filmów Brynntrupa, sugerując prowokacyjny żart z przywłaszczenia sobie tego niezwykle nośnego symbolu.
a-b-city
Brigitte Bühler & Dieter Hormel, Niemcy Zachodnie 1985, 8'
W takt muzyki skomponowanej przez zespoły Pere Ubu i Einstürzende Neubauten film a-b-city obraca się wokół psychodelicznych klimatów Berlina Zachodniego. Brigitte Bühler i Dieter Hormel, znani ze swych wideoklipów, utrzymanych w szybkim tempie i doskonale zmontowanych na taśmie super-8, łączą obrazy telewizyjne z długimi ujęciami ulic nocą, płynącymi obłokami i widokiem mężczyzny nieustannie skaczącego przed murem berlińskim. Film pozwala poczuć atmosferę zamkniętego miasta, ciągle miotającego się między ekstazą a depresją.
Das Leben des Sid Vicious
Die Tödliche Doris, Niemcy Zachodnie 1981, 10'
Wkrótce po śmierci Sida Viciousa, który w roku 1979 przedawkował heroinę, Max Müller i Nikolaus Utermöhlen z grupy artystycznej Die Tödliche Doris (Zabójcza Doris) odtworzyli życie owianego złą sławą basisty zespołu Sex Pistols. Główna rolę w filmie zagrał Oskar, trzyletni syn Dagmar Dimitroff, perkusistki Die Tödliche Doris. Mały Sid z włosami postawionymi na jeża biega po ulicy Berlina Zachodniego, ubrany w podartą koszulkę ze swastyką, po czym na łóżku rani nożem swoją dziewczynę, Nancy Spungen, w której rolę wcieliła się siedmioletnia Angie. Umieszczenie dzieci w tak dorosłym kontekście (narkotyki, seks, punk i celowa prowokacja związana z symbolami nazistowskimi) jednocześnie śmieszy i szokuje, co jest idealnym wyrazem eksperymentalnej ekstrawagancji i kontrkultury tamtej epoki.
Persona Non Grata
Christoph Doering, Niemcy Zachodnie 1981, 16'
W pustym pokoju telewizor pokazuje świat w czasie wojny. Gdy nad miastem robi się jasno, młody mężczyzna bierze telewizor i wyrzuca go przez okno. Przychodzi pora, by i on zanurzył się w mrocznej, ekstatycznej dżungli życia nocnego wypełnionego muzyką punkową, narkotykami i szalonymi wyścigami po autostradzie. Filmy Christopha Doeringa, który należał do grupy artystycznej Notorische Reflexe, stanowią fundamentalny dorobek sceny filmowej super-8 Berlina Zachodniego z początku lat 80. XX wieku.
Geld
Brigitte Bühler & Dieter Hormel, Niemcy Zachodnie 1983, 4'
Zanim wideoklipy zrewolucjonizowały przemysł muzyczny, a MTV pojawiła się w Niemczech, powstał Geld (Pieniądze) – wideoklip wyprodukowany dla żeńskiego zespołu Malaria!. Bühler i Hormel nakręcili członkinie zespołu skupione wokół Gudrun Gut i Bettiny Köster w opuszczonej piwnicy. Twarze i androginiczne ciała artystek oświetlano snopami światła i filmowano na taśmie super-8 tak, by widz miał wrażenie, że postacie wyłaniają się nagle z ciemności. Ten nieskomplikowany efekt w połączeniu z podwójnym naświetlaniem i płynnym przenikaniem tworzy niezwykłą wizualizację mglistego tekstu piosenki: „nie ma czystości / nie ma mgły / gdybym nie była głodna / jakże byłabym rada / wierzymy w świat / wierzymy w pieniądze”.
Naturkatastrophenkonzert
Die Tödliche Doris, Niemcy Zachodnie 1983, 3'
Na pryzmie piachu przed murem berlińskim grupa Die Tödliche Doris zagrała koncert zatytułowany Naturkatastrophenkonzert (Katastrofa naturalna), zarejestrowany na wideo dla telewizji zachodnioniemieckiej. Po podpaleniu mikrofonu artyści odegrali w sposób aż nazbyt amatorski kilka krótkich utworów. Grupa skupiona wokół Wolfganga Müllera, Käthe Kruse i Nikolausa Utermöhlena działała w latach 1980–1987 i była jedną z najbardziej ekscentrycznych formacji artystycznych Berlina Zachodniego, łączącą w swojej działalności muzykę, sztukę, performance i film.
http://www.b-books.de/verlag/index.htm
http://www.arsenal-berlin.de
http://www.fwuest.com
Ułatwienia dostępu
