Wyniki 15. edycji IN OUT Festivalu:
Jury w składzie Alicja Bielawska, Sławomir Fijałkowski oraz Krzysztof Łukomski przyznało następujące nagrody:
I nagroda, ufundowaną przez Urzad Marszalkowski Wojewodztwa Pomorskiego: Ksawery Kirklewski za film Symphony in Acid;
II nagroda ufundowana przez Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia: Chunju Yu za filmu A Soul of 73GB;
III nagroda im. prof. Witosława Czerwonki ufundowana przez Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku: janka bankousky za film Belarus. OST. 2020-2021; Nagrodę im. Czerwonki przyznał skład I etapu jury: prof. W. Zamiara, prof. Kornacki i J. Woszczenko
Wyróżnienia honorowe otrzymali: Vitalii Shupliak, Aleksandra Sarna, Sarah Lasley
Program:
Na wszytskie wydarzenia wstęp wolny.
Opisy filmów konkursowych i biogramy artystek i artystów, prelegentek i prelegentów, jurorek i jurorów oraz uczestniczek i uczestników dyskusji znajdują się pod programem festiwalu.
03.12.2022
12.00 Otwarcie Festiwalu
12.15–13.00 I przegląd prac konkursowych (45 minut)
13.15 Spotkanie z artystkami i artystą: Aleksandra Sarna, Vitalii Shupliak, S4R4
Prowadzenie: Ewa Chudecka
14.00–15.00 Archiwa artystek i artystów – panel dyskusyjny z udziałem Roberta Jarosza, Marii Rubersz i Helene Baur
Moderacja: Jolanta Woszczenko – kuratorka 15 Festiwalu IN OUT 2022
Archiwum to w ogólnym rozumieniu uporządkowany zbiór różnego rodzaju materiałów, dokumentów, zapisów audio czy filmów lub nazwa budynku lub instytucji w którym przechowuje się te materiały. Co zawierają archiwa artystów i artystek? Kto je tworzy i w jakim celu? Dlaczego niektórzy artyści decydują się poświęcać swoją praktykę artystyczną archiwom? Kto jest zainteresowany ich przechowywaniem i dlaczego? Czy badania archiwów są realnie w stanie zmienić historię sztuki współczesnej? W jaki sposób mogą być systematyzowane, udostępnianie i popularyzowane? Podczas panelu spróbujemy odpowiedzieć na powyższe pytania i przyjrzeć się współczesnym archiwom artystów i artystek przechowywanych, tworzonych i popularyzowanych przez instytucje.
Robert Jarosz - Kierownik Archiwów Artystek i Artystów Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie.
Maria Rubersz – historyczka sztuki, kuratorka, która od 2017 roku pracuje w Galerii Foksal w której zajmuje się m.in. przygotowaniem zasobów archiwalnych do digitalizacji.
Helene Baur - dyrektorka basis-wien, Centrum Dokumentacji Sztuki Współczesnej w Austrii, działającego od 1997 roku. basis-wien zajmuje się gromadzeniem efemeryd, katalogów i artykułów prasowych dotyczących lokalnego obiegu artystycznego po II wojnie światowej.
15.00–15.30 O prof. Witosławie Czerwonce – spotkanie i ogłoszenie dwóch esejów o Profesorze
Prof. Witosław Czerwonka artysta interdyscyplinarny, pedagog. Z Akademią Sztuk Pięknych w Gdańsku związany od początku swojej twórczej praktyki artystycznej. Prof. Witosław Czerwonka od 2012 roku był również aktywnie zaangażowany w tworzenie koncepcji festiwalu, którego tematyka dotyczy od 2012 roku interdyscyplinarności sztuki wideo. Do 2015 roku zasiadał również w jury I etapu konkursu preselekcyjnego i z ogromnym zaangażowaniem wspierał kuratorkę Festiwalu Jolantę Woszczenko w dokonywaniu wyboru najciekawszych prac i artystów. Nietuzinkowe spojrzenie, poczucie humoru oraz dociekliwość prof. Czerwonki podczas dokonywania prelekcyjnego wyboru było kluczowe w tworzeniu podwalin Festiwalu w latach 2012-2015. Nagrodą imienia prof. Witosława Czerwonki przyznawaną za najbardziej nowatorską interpretacje tematu głównego festiwalu chcielibyśmy uhonorować postać znakomitego artysty i pedagoga. W 2022 roku Rektor Akademii Sztuk Pięknych Krzysztof Polkowski zgodził się ufundować nagrodę pieniężną im. prof. Witosława Czerwonki.
16.30–17.15 II przegląd prac konkursowych (48 minut)
17.15 Spotkanie z artystami i artystką: Danila Lipatov, Anna Nowakowska, Chunju Yu
Prowadzenie: Ewa Chudecka
18.00 Spotkanie z Alicją Bielawską
Foto/ Phot. London Design Biennale 2021
Podczas spotkania Alicja Bielawska opowie o swojej najnowszej wystawie „Dom odziany. Dostrajanie się do sezonowej wyobraźni”, która była pokazywana na Design Biennale w Londynie w 2021 a obecnie na Triennale Architektury w Lizbonie. "Dom odziany. Dostrajanie się do sezonowej wyobraźni." to wspólny projekt, za którego koncepcję odpowiadają Małgorzata Kuciewicz i Simone De Iacobis z grupy projektowej Centrala oraz kuratorka Aleksandra Kędziorek, a wizualną stronę stworzyła artystka Alicja Bielawska. „Dom odziany…” prezentuje, jak w przeszłości domy „odziewane” były ręcznie tkanymi kilimami, obiciami ściennymi, kołdrami-podsufitkami, dywanami i innymi tekstyliami. Cykl pór roku wyznaczał wówczas rytm kolejnych aranżacji przestrzeni – od zamkniętej w mroźną zimę do otwartej w pełni lata. Przypomnienie tych doświadczeń, ich wizualizacja w wykonaniu Alicji Bielawskiej, artystki specjalizującej się w tworzeniu prac przestrzennych z użyciem tkanin, może stanowić inspirację dla współczesnych projektantów wskazując, jak design może nam pomóc ponownie dostroić się do pór roku. Wystawa, zakorzeniona w polskich wzorach tekstyliów sprzed ery elektryczności, przywołuje domowe rytuały, które pozwalają pielęgnować relację ze światem przyrody i uważniej reagować na jego ciągłe zmiany. Tkaniny zostały wykonane przez polskich i ukraińskich rzemieślników przy użyciu tradycyjnych technik tkackich i naturalnych materiałów. Paleta barw – inspirowana całoroczną obserwacją konkretnego polskiego krajobrazu – zachęca do celebrowania upływu czasu i świadomego doświadczenia sezonowego rytmu natury.
19.00 Koncert zespołu SWAYZEE
SWAYZEE glam-punch rockowy zespół, który rozpoczął swoją działalność w 2021 roku i szybko zdobył uznanie szerokiej publiczności. Muzycy zawdzięczają świetny odbiór niezwykłej autentyczności i szybkim, żywiołowym utworom do tańca, które uderzają w nos jak cios karate. Swayzee łączy publiczność na co dzień słuchającą zupełnie różnych gatunków muzycznych, ponieważ w ich performansie chodzi o zabawę i interakcję. Zespół odbył kilkanaście koncertów, w tym między innymi na festiwalach: Summer Discomfort (Kraków), Up to date (Białystok), Soundrive (Gdańsk), Grand Festival Róbrege im. Roberta Brylewskiego (Warszawa).
04.12.2022
10.00–10.45 III przegląd prac konkursowych (45 minut)
10.45 Spotkanie z artystkami i artystami:
Joseph Ayerle, Laure Catugier, Alicja Gaszta, Justyna Grodecka, Iwona Pasińska.
12.00 Wojciech Zamiara „Ty pójdziesz górą a ja doliną”
Oprowadzanie po wystawie z udziałem artysty w CSW Łaźnia 2, Nowy Port
15.00–16.00 Spotkanie z jurorami 15 IN OUT Festiwalu: Sławomirem Fijałkowskim i Krzysztofem Łukomskim
Godz. 15.00 Sławomir Fijałkowski – Design Eksperymentalny
Godz. 15.30 Krzysztof Łukomski – Design społeczny
16.30–17.45 Obraz ruchomy/ …., Relacje obrazu ruchomego z innymi dyscyplinami sztuki
Podsumowanie 15 edycji międzynarodowego festiwalu IN OUT: wybór najciekawszych prac wraz z udziałem kuratorów i osób zaangażowanych w realizację festiwalu m.in. Joanny Charchan, Małgorzaty Zwolickiej, Michała Brzezińskiego, Krzysztofa Kornackiego, Anny Królicy, Piotra Morawskiego i Jolanty Woszczenko.
18.00 Gala wręczania nagród i pokaz nagrodzonych prac.
IN OUT Festival jest cyklicznym projektem Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia organizowanym od 2005 roku. Celem tegorocznej edycji Festiwalu jest przyjrzenie się czym jest design dla twórców wizualnych, a czym wideo i filmy dla twórców zajmujących się designem. Jak zmienia się funkcja designu w polu oddziaływania nowych mediów? Czy i w jaki sposób strategie designu funkcjonują w zetknięciu z innymi mediami? W ramach Festiwalu organizowany jest otwarty, międzynarodowy konkurs na eksperymentalne krótkie formy filmowe. Konkurs jest dwuetapowy, artyści z Polski i zagranicy, wyłonieni w I etapie, zostali zaproszeni na Festiwal do Gdańska, a ich prace prezentowane będą podczas przeglądów.
Nagrody:
Oprócz nagród finansowych przyznane zostaną również wyróżnienia honorowe.
Więcej informacji:
Opisy filmów i biogramy:
Blok 1:
Aleksandra Sarna, Fälla Snara/Dom Depot 2.0, 2020
Dom Depot 2.0 to praca oparta na reinterpretacji kontekstu oraz formy współczesnego dzieła "Dom Depot" Anny Uddenberg. W 2018 roku praktykowałam w berlińskim studiu Anny. Dom Depot był rzeźbą, przy której spędziłam najwięcej czasu. Od tamtej pory moje działania artystyczne zmieniły tor z pracy fizycznej jak np. polerowanie żywicy, w stronę nowych technologii, a następnie pracy zdalnej. Poczucie domowego komfortu, ekonomia uwagi oraz nowe techniki eksploatacji pracownika sprawiały, że prawdopodobnie zatapiam się coraz bardziej w nowej rzeczywistości, użytkując meble, które powinny należeć do przeszłości. W tym celu przeprojektowałam Dom Depot, który może stać się pomnikiem z przyszłości dla tych którzy zgadzają się na nienormowany czas pracy zdalnej, tym którzy mają tzw. "text neck”, tym co z niechęcią kończą Fortnight czy też tym którzy nie wrócili do biura po pandemii.
Alek Sarna jest artystką symulacyjną tworzącą wirtualne światy site-specific, performanse wykorzystujące technologię VR/gaming, spekulacyjne filmy CGI, często w formie multimedialnych instalacji z wykorzystaniem obiektów fizycznych. Tworzy cyfrowe środowiska, w których historie, realia i symbolika przeplatają się i wzajemnie przenikają. Jej wizualne narracje opierają się na subiektywnej percepcji, organizacji i interpretacji osobistych wrażeń, co pozwala zrozumieć środowisko w czasach, gdy natura, ludzkość i technologia nakładają się na siebie. Jej prace są prezentowane na wystawach i festiwalach, takich jak: Biennale Sztuki Mediów WRO, Muzeum Sztuki MS1 w Łodzi, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Galeria Labirynt w Lublinie, TRAFO Trafostacja Sztuki, Obrońców Stalingradu 17, Agora Arts Circle London, Parallel Photo Platform, Patchlab Digital Art Festival, LOOPHOLE Berlin.
Vitalii Shupliak, Hot screen, 2021
Skupiając się na relacji między światem realnym i wirtualnym, czy możemy teraz zdefiniować coś takiego jak „globalna migracja cyfrowa”? Oczywiście w ostatnich czasach przesunięcie świadomości i uwagi do cyberprzestrzeni tylko się nasiliło, podobnie jak proces sztucznego rozszerzania rzeczywistości. Nasilają się także obowiązek bycia online, przywiązanie do urządzeń, a w konsekwencji utrata relacji ze światem naturalnym i organicznym. Centralnym elementem pracy jest obraz ekranu, o którego obecności zapomnieliśmy: ekran-obraz, okno do innej przestrzeni i czasu, lustro, które zasłania i przejmuje rzeczywistość. Ruch w zaprojektowanej przestrzeni bez ludzi, architektura obrośnięta obrazami, kolorowe okna reklamujące inną rzeczywistość skłaniają do zastanowienia się nad relacją między rzeczywistością a wyobraźnią.
Vitalij Shupliak // Віталій Шупляк (ur. 1993 w Ukrainie) mieszka w Berlinie, pracuje głównie z wideo, instalacją i performance. Studiował sztuki piękne we Lwowie, Gdańsku, Poznaniu i Braunschweigu. Witalij często skupia się na zagadnieniach tożsamości, migracji, szeroko rozumianych granic oraz relacji między rzeczywistością a wirtualnością. Autor kilkunastu projektów indywidualnych, brał również udział w wielu wystawach zbiorowych i festiwalach na całym świecie. W latach 2013-14 członek grupy „Karuzela”, w latach 2014–17 zainicjował Galerię „Pi”, a od 2019 roku rozwija Kruta Art Residency.
Thorsten Fleisch, Deep Learning Death, 2021
Vilmos i jego tata pracują jako czyściciele mediów społecznościowych. Podczas swojej pracy stykają się z najgorszymi przejawami człowieczeństwa w formie obrazów. Kiedy próbują zbudować SI, która wykona za nich pracę, SI poznaje smak śmierci i nie może się doczekać, by spróbować jej w prawdziwym świecie.
Hasło: Trójkąt ojciec-syn-SI przechodzi od dziwactwa do morderstwa.
Oświadczenie reżysera:
Ponieważ film dotyczy sztucznej inteligencji, postanowiłem w niektórych fragmentach użyć faktycznych narzędzi sztucznej inteligencji. Na przykład niektóre ścieżki muzyczne zostały stworzone przy pomocy uczenia maszynowego. Również niektóre obrazy zostały stworzone przy pomocy algorytmów uczenia maszynowego.
Ten film został nakręcony podczas pandemii w 2020 roku z minimalną liczebnie ekipą dla maksymalnego efektu.
Thorsten Fleisch, urodzony w 1972 roku w Koblencji/Niemcy. Pierwsze eksperymenty filmowe robił z kamerą super 8 swojego ojca jeszcze w szkole. Studiował film eksperymentalny u Petera Kubelki w Städelschule we Frankfurcie. Jego filmy otrzymały kilka nagród i są pokazywane na festiwalach na całym świecie, takich jak: New York Film Festival, Ars Electronica, Transmediale, Ottawa International Animation Festival, Clermont-Ferrand Short Film Festival, International Film Festival Rotterdam. Mieszka i pracuje w Berlinie.
Ilia Martynow, HUMAN DEATH, 2022
Globalna katastrofa wymazała całą ludzkość, pozostała jedynie automatyczna kosiarka do trawy jako symbol niekończącej się samotności i pustki naszego świata. Postludzka estetyka, połączona z miejscami ironicznym protagonistą, oddaje atmosferę pustki na ogromnej i szalonej planecie.
Ilia Martynow urodził się w Samarze. Studiował w Szkole Rodczenki (pracownia Siergieja Bratkowa) oraz w Narodowej Szkole Artystycznej ENSAPC w Paryżu. Pracuje z różnymi mediami: malarstwem, grafiką, rzeźbą, obiektami, sztuką wideo i dźwiękową. Główne tematy jego prac to spekulacje medialne, wyparcia i porażki rzeczywistości, antropologia tego, co zwierzęce i tego, co ludzkie. Aktywny uczestnik organizacji oddolnych, współtwórca rezydencji artystycznej w Soczi. W 2020 roku został nominowany do nagrody im. Siergieja Kuriokina, a w 2021 roku do nagrody artystycznej AZ. Mieszka i pracuje w Moskwie i Paryżu.
S4RA, privacy-GrDN.info, 2021
Poprzez umieszczenie automatyki w tym symulowanym nieużytym ogrodzie widać złożoność tego, co w tej elektronicznej epoce znaczy bycie człowiekiem. Nauka, rozrywka i praca dzielą te same wymienne ramy w tej dynamice post-prawdy, gdzie działania są zaprojektowane w dwuznaczny sposób, aby chwalić i gloryfikować uciążliwą ścieżkę współczesnego systemu pracy .
{ emulacja hybrydowa, która zajmuje się kodowaniem jako strukturą szkieletową semiotycznego < znacznika> / . }
S4RA jest cyfrową osobowością artystyczną z wieloma godzinami walk z potworami i spacerów po labiryntach na koncie. więc naturalna była ewolucja poprzez eksperymentalny i eksploracyjny proces kultury wizualnej gier i popularnych plików gif. karmi się także platformami mediów społecznościowych, angażując animacje w zakamarki genderowych ról i politycznych fabuł. wciąż gra w stare gry wideo.
Noel Molloy, Walk the Dog, 2021
„Wyprowadzanie psa” jest ogólnym wyrażeniem oznaczającym, że idziesz gdzieś, o czym nie chcesz, aby twój małżonek wiedział; zazwyczaj coś stosunkowo niewinnego, jak wymknięcie się do pubu na kufel kraftowy. ... ma również wiele seksualnych konotacji; „obezwładnić” lub „przechytrzyć” kogoś; palić marihuanę, itp.; wykonawcy: pies Electrolux i Noel Molloy, zdjęcia: Aodha Molloy, czyta: Noel Molloy, montaż: Noel Molloy. - Napisy w języku angielskim - Język filmu: irlandzki.
Wyjście z psem - Czynność chodzenia z penisem zwisającym ze spodni -Walenie konia, marszczenie Freda, czochranie frędzla, masturbacja - czynność palenia marihuany. -: czynność polegająca na wyprowadzeniu psa domowego na spacer na świeżym powietrzu.
: pieścić swojego penisa.
: pieścić czyjegoś penisa.
: Coś, co się mówi, gdy ktoś nie chce, żeby ktoś wiedział/inni wiedzieli, że zaraz wypali coś ze swojej misy/fifki/fajki.
Noel Molloy studiował w Limerick School of Art and Design 19781982. Dyplom z zakresu sztuk pięknych z 1982 r..
Zajmuje się rzeźbą/mediami mieszanymi i sztuką performance. Wystawiał i tworzył performance w całej Irlandii, Europie Zachodniej i Wschodniej oraz USA.
Nagrody: Nagrody Arts Council of Ireland od 1991 do 2006 r.; Americans for the Arts, 1998 r.; stypendium artystyczne w Filadelfii, USA; nagroda Cultural Relations Committee Dept. of Foreign Affairs Travel, 1993, 2003; V.E.C. od 1999 r. do 2006 r.; Roscommon County Council/ Arts Office, 1999 r. do 2021 r. Organizator „Arts Cabaret” numer 20, 1997 do 2020, Założyciel i organizator grupy artystów Working Artists Roscommon – 1990 r., Członek Visual Artists Ireland.
Blok 2
Danila Lipatow, OVERWHELMING ATTRACTION, 2020
Film, oparty na radzieckich technikolorowych melodramatach z lat 50-tych, odtwarza makabryczne choreografie poststalinizmu. Wszyscy szpiegują wszystkich. Nikt już nie jest pewien, jak wygląda jego ukochany/ukochana.
Danila Lipatow urodził się w Moskwie w 1989 roku. Ukończył Moskiewski Państwowy Uniwersytet Lingwistyczny z dyplomem studiów tłumaczeniowych. Od 2016 roku studiuje film eksperymentalny i performance na Kunsthochschule für Medie w Kolonii. Jego prace były pokazywane m.in. na Artdocfest, FEST – New Directors | New Films Festival, International Video Art Festival Now&After, Moscow International Experimental Film Festival, Ji.hlava IDFF, New Holland Island International Debut Film Festival, Ruhrtriennale, Videonale i Visions du Réel.
Sarah Lasley, How I Choose to Spend the Remainder of my Birthing Years, 2020
Łącząc osobistą narrację ze wspólnym doświadczeniem popkulturowym, artystka manifestuje długo skrywaną fantazję z dzieciństwa, osadzoną w scenie miłosnej z filmu Dirty Dancing (1987). „How I Choose to Spend the Remainder of my Birthing Years” zestawia pragnienia erotyczne dziewczynki przed okresem dojrzewania z pragnieniami kobiety, która schodzi ze swojego seksualnego szczytu. Fantazja jest zarówno balsamem na religijną pobożność, jak i aktem oporu wobec presji wywieranej na kobiety zbliżające się do wieku średniego. W dziele cyfrowo symulowany obraz, w swojej chwiejnej wizualnej wierności, obnaża naszą chęć i pragnienie wiary. Artystka stworzyła pracę sama na początku kwarantanny Covid-19.
Sarah Lasley jest filmowczynią z Louisville w stanie Kentucky i asystentką profesora filmu w Cal Poly Humboldt. Brała udział w międzynarodowych pokazach na festiwalach filmowych i uczelniach, m.in. na Cairo Video Festival w Egipcie i National Chiao Tung University na Tajwanie. Jej wystawy w muzeach i galeriach odbyły się m. in. w Katonah Museum of Art w stanie Nowy Jork, Leslie Hellar Workspace w Nowym Jorku oraz w LAXART w Los Angeles. Ostatnio otrzymała nagrodę główną w programie wideo Projection/Projektion Blue Star Contemporary we współpracy z Darmstädter Sezession w Niemczech, dokąd otrzymała zaproszenie na rezydencję artystyczną latem 2023 roku. Posiada tytuł magistry sztuki z Yale School of Art oraz licencjatki sztuki z University of Louisville. W 2004 roku była rezydentką w Skowhegan School of Painting and Sculpture.
Anna Nowakowska, Lu Rong, 2019-2020
Ten film jest odpowiedzią wizualną na podpis złożony w języku chińskim przez osobę biorącą udział w procesie produkcji szlafroku dla znanej firmy oraz serią pytań: co ta osoba chciała przekazać? Co ten podpis oznacza? Kto go złożył? Czy jest możliwe odwrócenie zwyczajowego podziału ról: projekt w Europie-produkcja w Chinach? W wideo wykorzystuję graficzne przetworzenia podpisu i obiektu za pomocą m.in. offsetu.
Anna Nowakowska - artystka wizualna, działająca w medium obiektowym, malarskim, performatywnym oraz wideo. Licencjat na Wydziale Sztuki Mediów na ASP w Warszawie w Pracowni Przestrzeni Malarskiej dr hab. Anny Panek, obecnie na II roku studiów magisterskich na tym samym wydziale, w pracowniach PDP+PPDD Mirosława Bałki i Katarzyny Krakowiak. Magistra Filologii romańskiej (2010).
Interesuje mnie relacja człowieka z naturą, obszary ekofeministyczne oraz funkcjonowanie we współczesnym świecie późnego kapitalizmu ze wszystkimi jego wyzwaniami.
Joe Cimino, When Light Takes Form, 2021–2022
Co dostrzeżenie przemiany światła przybierającego formę na powierzchni może powiedzieć nam o historii przestrzeni? O wspomnieniach, które w sobie zawiera? Jaki ma wpływ na nasze życie?
„When Light Takes Form” to film, który bada doświadczenie widzenia poprzez zwolnienie tempa i zauważenie śladów, jakie światło pozostawia w zamkniętej przestrzeni. W domu. Przez ponad sześć miesięcy gromadzenie dokumentacji wizualnej przedstawiającej te fragmenty światła było oparte na wspólnych perspektywach członków rodziny, którzy wspólnie zamieszkują tę przestrzeń życiową. Pełnili funkcję współtwórców projektu, a ich odczucia, wspomnienia i zdanie na temat przestrzeni posłużyły jako dane, które wpływały na wybór wideo i tworzyły kategorie pokazane w filmie. Kategorie te służą za rozdziały rozwijającej się w czasie historii, która skupia się na tych pytaniach.
Joe Cimino jest włosko-amerykańskim artystą mediów zmiennych w czasie, muzykiem i podcasterem, obecnie mieszkającym w Stanach Zjednoczonych. Ma licencjat w dziedzinie sztuk pięknych w sztuce studyjnej na Uniwersytecie Rowan oraz magisterium w dziedzinie sztuk pięknych w sztuce studyjnej w Studio Arts College International (SACI), mieszczącym się we Florencji we Włoszech. Cimino wystawiał swoje prace w Stanach Zjednoczonych i na arenie międzynarodowej, wystawy indywidualne i zbiorowe, w których brał udział odbyły się we Florencji we Włoszech i w Gimpo w Korei Południowej. Jego praktyka bada, co znajome materiały i nostalgiczne uczucia mówią o ludzkim postrzeganiu, percepcji i jaką rolę, jeśli w ogóle, odgrywają w określaniu tego, co pozostaje niezauważone.
Pablo-Martín Córdoba, Postdigital Flipbook, 2019
Algorytm przeszukuje sieć, indeksując obrazy przedstawiające twarze. Obrazy te, których liczba idzie w miliony, są klasyfikowane na podstawie bliskości rysów twarzy przez sieć neuronową.
Wyświetlane jeden po drugim znalezione obrazy tworzą animację, która ewoluuje w obrębie kadru: anonimowi ludzie stapiają się z dawnymi i współczesnymi sławami w zaskakujących przejściach, a meta-twarz zdaje się wyłaniać w nowej heterogenicznej i rozbijającej przestrzeni, która nadal się samoczynnie generuje.
Wizualny komponent big data zostaje więc przetransponowany w zabawny sposób w formie animacji obraz po obrazie, jak urządzenie kinematograf u swoich początków.
Pablo-Martín Córdoba jest artystą współczesnym mieszkającym i pracującym w Paryżu.
Po pierwszym autodydaktycznym doświadczeniu artystycznym, po którym nastąpiły studia z zakresu historii sztuki, sztuki współczesnej i fotografii, konstruuje swoje prace wokół pojęć czasowości i ruchu. Zarówno ruch utajony w nieruchomym obrazie, jak i bezruch zbudowany z ruchu wyznaczają granice jednorodnej domeny, w której obraz cyfrowy staje się tworzywem.
Rozszerzenie sfery czasoprzestrzennej jest podparte medialnym pytaniem, które implikuje swobodną eksplorację technologii cyfrowych, ich możliwości i ograniczeń.
W tym kontekście, za pomocą fotomontaży, wideo i instalacji, artysta proponuje szczególną wizję rzeczywistości, nie wykluczając przesunięć w stronę fikcji.
Jego prace były wystawiane na całym świecie.
Chunju Yu, A Soul of 73GB, 2021
To eksperymentalne wideo przedstawia część interfejsu systemu odzyskiwania świadomości w przyszłości, aby skonstruować zmechanizowaną strukturę narracyjną i uchwycić związek między fragmentami pamięci, ludzką świadomością i technokapitalizmem.
Yu Chunju urodziła się w Guangdong w Chinach. Uzyskała tytuł licencjatki z zakresu edukacji w sztukach pięknych i rzemiośle na Akademii Sztuk Pięknych w Guangzhou. Otrzymała magisterium w dziedzinie nowych technologii w sztuce na Akademii Sztuk Pięknych w Wenecji. Jej prace skupiają się na możliwości fałszu, cyrkulacji systemu społeczno-ekonomicznego, potencjale pomiędzy ciałem a percepcją oraz solarpunku w warunkach postkonsumpcjonizmu. Kwestionują one przymus wynikający z głębszego znaczenia i powierzchownej estetyki obrazu. Jej praca „I am going to become white” została pokazana w przestrzeni publicznej w Neumarkt Station przez Jungekunstfreunde x STRÖER, The Friends of the Wallraf-Richartz-Museum oraz Museum Ludwig e.V. w Kolonii w Niemczech. Projekt „Love, not a scam” wygrał grant AI4FUTURE, a także odbyła rezydencję artystyczną w V2_ Lab for the Unstable Media w Rotterdamie w Holandii.
Blok 3
Joseph Ayerle, Surviving The Purple Prophecy, 2020
Latem 2017 roku, artysta Joseph Ayerle pojechał do Gdańska. Dzięki znajomemu, który znalazł hack do tworzenia darmowych kodów voucherów Airbnb, Joseph miał możliwość wykorzystania za darmo lekko zalanego apartamentu Airbnb w Gdańsku jako miejsca eksperymentów i realizacji surrealistycznego projektu artystycznego. Sfilmowane w 2017 roku w Gdańsku, zaledwie kilka kilometrów od rosyjskiej granicy, i w Bergamo we Włoszech, to dzieło wideo było przerażającym spojrzeniem artysty na fikcyjną, dystopijną okupację. W lutym 2022 roku to przestała być dystopia...
Joseph Ayerle jest artystą europejskiego pokolenia cyfrowego i eksploruje sztukę dziedzinie fotografii, sztucznej inteligencji, sztuki wideo, NFT. Jego prace były wystawiane na całym świecie, głównie we Włoszech, Portugalii, Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych Ameryki. Badanie przeprowadzone w Massachusetts Institute of Technology (MIT) w Cambridge nazwało Josepha „artystą i fotografem nowej generacji”. Royal Photographic Society (Zjednoczone Królestwo) określiło Josepha jako „eksperymentalnego artystę współczesnego”. W tym roku prace Josepha zakwalifikowały się na Audiovisual Frontiers (University of California, Riverside), EDEN ARTFESTIVAL w Belgii oraz ISEA2022 (27th International Symposium on Electronic Art, Barcelona).
Weronika Nowacka, Coffee coffee coffee, 2021
Coffee coffee coffee to oda do ruchu, muzyki i... kawy. Krótka historia przedstawia desperacką miłość do niej, opowiedzianą czarną farbą tańczącą w rytm utworu.
Weronika Nowacka - obecnie studentka II stopnia animacji na UAPie. Interesuje ją kino i sztuk współczesna. Członkini kolektywu MZS Młodzi Zdolni Seksowni. Animację postrzega jako formę sztuki, medium służące wyrażaniu myśli i uczucia. W wolnym czasie uczy rysunku i maluje.
Ksawery Kirklewski, Symphony in Acid, 2022
Typograficzny teledysk do utworu Symphony in Acid Maxa Coopera z albumu Unspoken Words, zbudowany jako generatywna i interaktywna strona internetowa www.symphonyinacid.net, a następnie nagrany na żywo. Zawiera tekst z Traktatu Logiczno-Filozoficznego (1921) Ludwiga Wittgensteina, dotyczącego granic języka.
Ksawery Kirklewski – ur. 1988, grafik, animator i programista. Absolwent Wydziału Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Jego dyplom Wystawa Bannerów (2015) otrzymał Nagrodę Ministra Kultury „Najlepsze Dyplomy Akademii Sztuk Pięknych w Polsce” 2015. Autor instalacji interaktywnych, animacji generatywnych, teledysków, programowanych rzeźb oraz realizacji w przestrzeni publicznej. W swojej działalności wykorzystuje nowe technologie, programowanie, media reklamowe i sprzęt telewizyjny, skupiając się głównie na sztuce generatywnej i internetowej. Jego najnowsze projekty to: interaktywna instalacja świetlna ENTER na zlecenie Nxt Museum (Amsterdam, Holandia), generatywna strona internetowa Symphony in Acid we współpracy z Maxem Cooperem (Wielka Brytania) oraz seria rzeźb fizycznych CTRL_DAT dla Kate Vass Galerie (Zurych, Szwajcaria).
Iwona Pasińska, Zielnik, 2021
Piąty choreograficzny projekt filmowy w reżyserii Iwony Pasińskiej, scenografii Andrzeja Grabowskiego i wirtuozerskim wykonaniu artystów - tancerzy Polskiego Teatru Tańca. Jest doskonałym przykładem ”ruchomego obrazu” - tancerze wywołują złudzenie, jakby swoimi ciałami kreślili na płótnie mikrohistorie miłosne. Mieniąc się wszystkimi barwami malarskiej palety, pozwala zgłębić jeden dzień z życia roślin od przebudzenia poprzez rozkwit aż po pełen cieplej nostalgii koniec. Warstwę muzyczną tworzą fragmenty suity Peer Gynt autorstwa Edwarda Griegaw wykonaniu Trondheim Symfoniorkester & Opera pod batutą Han-Na Chang. Projekt otrzymał Nagrodę Publiczności na Międzynarodowym Festiwalu Choreograficznym w Blois oraz nagrodę główną w kategorii „film krótkometrażowy - dzieło sztuki” na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym RIFF: R.E.D w Eina w Norwegii. Sugerowana forma prezentacji - projekcja.
Iwona Pasińska - choreograf, dramaturg ruchu, dr nauk humanistycznych, od 2016 roku dyrektor Polskiego Teatru Tańca. Absolwentka Państwowej Szkoły Baletowej w Łodzi. Od 1989 związana z PTT, od 1997 jako pierwsza solistka. Ukończyła filologię polską ze specjalizacją teatrologiczną i obroniła doktorat na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Współpracowała m.in. z Teatrem Wielkim w Poznaniu, Teatrem Wybrzeże, Teatrem Powszechnym w Warszawie i z takimi reżyserami, jak I. Gorzkowski, M. Liber, B. Frąckowiak czy I. Garcia. Jako dyrektor Polskiego Teatru Tańca zrealizowała choreografie do spektakli: Żniwa (2017), Wesele. Poprawiny (2017), Polka (2018) Kurka Wodna albo urojenie (2021 - nagroda indywidualna 46. Opolskich Konfrontacji Teatralnych). Wyreżyserowała projekty filmowe: Inicjacja (2017), Brzemię (2018), Toporzeł (2019), Ta Mara (2020) i Zielnik (2021).
Mauricio Sanhueza, Labirynth, 2022
Przez wieki sny były w wielu kulturach na całym świecie obrazami mówiącymi o przyszłości. W czasach nowożytnych sny były postrzegane jako połączenie z nieświadomością. Dziś chorobliwe i niezwykle niepokojące sny kojarzone są z objawami choroby psychicznej. Ten film to darmowa wersja kreteńskiego Labiryntu, w którym mit o Tezeuszu i Minotaurze znajduje swoje odzwierciedlenie w jednej postaci.
Mauricio Sanhueza (Peru, 1978) studiował na Uniwersytecie w Limie od 1996 do 2000 roku. Następnie kontynuował naukę w szkole sztuk wizualnych w Limie, Corriente Alterna, kończąc ją w 2006 roku z najwyższym wyróżnieniem. W 2011 roku uzyskał tytuł licencjata sztuk pięknych na Uniwersytecie San Marcos. Od 2004 roku brał udział w kilku zbiorowych wystawach i festiwalach sztuki w Peru i za granicą. Filmy Mauricio były pokazywane na wielu międzynarodowych festiwalach video-artu i eksperymentalnych filmów krótkometrażowych i zdobyły wiele nagród.
Laure Catugier, Split, 2021
W architekturze rysowanie linii jest równoznaczne z przedstawieniem ściany w planie, czyli w widoku z góry. Od tego momentu element ten dzieli przestrzeń i narzuca dwoistość. Poprzez dodanie do tej prostej linii innych linii, artystka Laure Catugier tworzy formy, które wykorzystują między innymi kody reprezentacji w architekturze, takie jak widok z profilu, widok w planie, perspektywa itp. Ta praktyka rysowania odnosi się do jej studiów w Szkole Architektury w Tuluzie we wczesnych latach 2000, w czasie, gdy rysunek odręczny był nadal niezbędną formą ekspresji w zawodzie, obecnie prawie zastąpioną przez rysunek cyfrowy.
Laure Catugier (1982, Tuluza, Francja) mieszka i pracuje w Berlinie. Ukończyła École d’Architecture de Toulouse oraz École des Beaux-Arts de Toulouse.
Wybrane stypendia rezydenckie: Niemcy, Austria, Japonia, Rosja, Iran, Czechy, Egipt, Izrael, Polska i Boliwia. Nagrody i granty: Celeste Prize, Goldrausch Künstlerinnenprojekt Berlin, Instytut Pileckiego w Warszawie, Stiftung Kunstfonds Bonn. Wybrane wystawy: Liebling Haus – centrum White City (Tel Awiw), Total Museum (Seul), centrum kulturalne MASQ (Kair), Festiwal In Sonora (Madryt), Fundacja Artum (Warszawa), Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia (Gdańsk), Centraltrack Gallery (Dallas, USA), Galerie Weisser Elefant w Berlinie; Institut Français w Düsseldorfie; Jeune Création w Galerie Thaddeus Ropac w Paryżu; OXO Tower (Londyn). Nadchodzące: Stadtmuseum Düsseldorf, sztuka publiczna na stacji metra w Tuluzie.
Alicja Gaszta, What Does Design mean to You?, 2022
Szukając odpowiedzi na pytanie czym jest design, sięgam po pomoc internetowych botów AI, w których widzę nie tylko przyszłość komunikacji, ale też gotowy, zaprojektowany produkt. Wszystkim zadaję bardzo proste pytanie - “What Does Design mean to You?”. Odpowiedzi, które otrzymuję potrafią być zaskakujące, absurdalne, wraz z elementami zakłócającymi swobodny chat tworzą spójną odpowiedź, tym samym zadając pytanie o przyszłość prawdziwego dialogu w coraz bardziej zdigitalizowanej rzeczywistości.
Alicja Gaszta - urodzona 5 marca 1999 nad morzem, od 2021 roku studentka Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach na kierunku Grafika. Interesuje się wszystkim, głownie nauką i słowem, obserwatorka, w sercu minimalna buntowniczka, fanka niszowej muzyki swoich znajomych i dziwnych książek.
Justyna Grodecka, Copyright © Justyna Grodecka, 2021
W tym świecie, którego Twórca stworzył na swoje podobieństwo, rolę protagonisty pełni Twórca, natomiast antagonisty Odtwórca. Twórca, to ten który stworzył ten świat, a Odtwórca to potencjalnie każdy, kto będzie próbował ten świat odtworzyć, łamiąc tym samym prawo autorskie. Pożądaną postawą jest bycie twórczym, natomiast za grzeszną czy stygmatyzowaną uznaje się odtwórczość. To zabawa skojarzeniami, która wizualizuje hipotetyczny ciąg losowy, który mógłby się wydarzyć, gdyby taki zabobon przyjął się jako dominujące wyznanie. Prawo autorskie stanowiłoby nadrzędne prawo, jak w każdym państwie wyznaniowym. Poziom absurdu i wewnętrznych sprzeczności, na której została zbudowana kultura i tamtejsza cywilizacja, ujawnia się w tym, że dążenie do oryginalności przestaje być oryginalne, ponieważ staje się powszechne.
Justyna Grodecka (ur. 1998 w Warszawie) studiowała na Wydziale Grafiki na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (Magister Sztuki) i Wydziale Freie Kunst na Akademie der Bildenden Künste München, Monachium. Praca magisterska pod tytułem Copyright (C) Justyna Grodecka otrzymała najwyższą ocenę, pomimo bycia postrzeganą jako kontrowersyjny manifest artystyczny Justyny Grodeckiej. Na jej temat Grodecka udzieliła wywiadu dla Legalnej Kultury. 2-krotna laureatka Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za wybitne osiągnięcia; 4-krotna laureatka Stypendium Rektora dla najlepszych studentów Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie; laureatka Stypendium przyznawanego przez Marszałka Województwa Mazowieckiego. Laureatka nagród, w tym prestiżowej nagrody Srebrnego Miecza KTR za obrazy olejne w kampanii o międzynarodowym zasięgu medialnym „Obraz Pokolenia Z” Zalando.
Jurorzy i jurorki II etapu Konkursu 15 IN OUT Festivalu 2022
Alicja Bielawska – ur. 1980, tworzy rysunki, rzeźby, instalacje, pisze wiersze. Jej prace koncentrują się wokół materialnej sfery codzienności i relacji pomiędzy przedmiotami, wnętrzami a wspomnieniami. Dotyka w nich także kwestii względności naszej percepcji i roli pamięci. Do swoich realizacji wprowadza również elementy choreografii i performansu. Mieszka i pracuje w Warszawie. Absolwentka historii sztuki na Uniwersytecie Warszawskim i sztuk pięknych na Gerrit Rietveld Academie w Amsterdamie obroniła doktorat na Międzywydziałowych Środowiskowych Studiach Doktoranckich na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Wykładowczyni School of Form Uniwersytetu SWPS w Warszawie. W 2015 roku nominowana była do nagrody Spojrzenia 2015 – Nagroda Deutsche Bank, współorganizowanej przez Zachętę Narodową Galerię Sztuki, a w 2016 roku do nagrody Paszporty Polityki w kategorii sztuki wizualne. Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie dwukrotnie zamówiło u niej realizacje site-specific (w 2013 i 2018). Jej prace znajdują się w kolekcjach m.in. Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Muzeum Sztuki w Łodzi i Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie. Wystawa "Dom odziany. Dostrajanie się do sezonowej wyobraźni” reprezentowała Polskę razem z CENTRALĄ i Aleksandrą Kędziorek na London Design Biennale 2021. Wystawa była następnie pokazywana w 2022 roku na Design Biennale BIO 27 Super Vernaculars w Ljubljanie i na Lisbon Architecture Triennale 2022.
Sławomir Fijałkowski – urodzony w 1970 roku w Łodzi. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi – Wzornictwo, studia uzupełniające w Hochschule für Künstlerische und Industrielle Gestaltung w Linz (Austria) – Produktgestaltung Metall. Stypendysta Ministerstwa Kultury i Sztuki, Fundacji Batorego, wiedeńskiej fundacji Kultur-Kontakt, Austriackiego Ministerstwa Nauki. Jako dydaktyk współpracował z ASP w Łodzi, ASP w Gdańsku, Politechniką Koszalińską, Fachhochschule für Gestaltung w Moguncji oraz z Hong Kong Design Institute. Obecnie prowadzi pracownię Designu Eksperymentalnego na Wydziale Architektury i Wzornictwa ASP w Gdańsku. Zajmuje się projektowaniem produktu i biżuterii we współpracy z renomowanymi producentami. Kolekcje jego autorstwa były prezentowane podczas wiodących targów jubilerskich na świecie, między innymi w Bazylei, Vincenzy, Monachium, Dubaju, Paryżu, Las Vegas, Hongkongu, Pekinie.
Krzysztof Łukomski – projektant komunikacji, badacz i kurator wydarzeń artystycznych. Zajmuje się edukacją artystyczną, uczy w Katedrze Intermediów Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu i prowadzi warsztaty w międzynarodowym uniwersytecie designu School of Form (będącego częścią SWPS w Warszawie). Skupia się na nowych metodologiach zorientowanych na proces i komunikację między jego uczestnikami. Współtwórca wymiany artystycznej między Polską i Indonezją (od roku 2014). Razem z Marianną Dobkowską pracował nad dwiema wystawami i wieloletnimi programami w CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie – Gotong Royong. Rzeczy, które robimy razem i Social Design for Social Living (wystawa i program działań w Galerii Narodowej Indonezji w Dżakarcie). Interesuje się interdyscyplinarnymi i performatywnymi doświadczeniami w sztuce współczesnej i designie społecznym, a także wspólnotowymi praktykami artystycznymi. W praktyce edukacyjnej wykorzystuje podróż jako narzędzie sztuki, tworząc team-worki artystów, projektantów, aktywistów. Jedna ze zorganizowanych przez niego takich zespołowych praktyk pt. ART (OF) JOURNEY była oficjalną częścią programu Triennale w Katmandu w 2017 roku. Współpracownik Instytutu Otwartego w Warszawie, gościnny wykładowca AVU w Pradze, Xi’an Academy of Art i UPI w Bandung. Wierzy w sprawcze moce sztuki jako narzędzia zmiany.
Prowadzące spotkania i dyskusje:
Martyna Błaszczyk – Absolwentka historii sztuki na Uniwersytecie Gdańskim, kontynuuje pracę naukową w ramach doktoratu, koncentrując się na zagadnieniach związanych z dialogiem międzykulturowym, hybrydowością sztuki oraz problemem tożsamości kulturowej. Zawodowo związana z Gdynia Design Days oraz PPNT Gdynia |Centrum Designu. Koordynuje między innymi relacje medialne oraz projekt MANUBA. Autorka artykułów o designie oraz kuratorka wystawy jubileuszowej *Niech żyje design!*
Ewa Chudecka – Kierowniczka PPNT Gdynia | Centrum Designu i festiwalu Gdynia Design Days. Z wykształcenia historyczka sztuki i projektantka wnętrz. W 2019 roku ukończyła studia podyplomowe z Zarządzania Innowacjami na SWPS, w ramach których rozwijała swoje kompetencje z zakresu zarządzania i Design Management. To właśnie różnorodne wykształcenie dało jej kompetencje do holistycznego patrzenia na projekty, które realizuje oraz myślenia strategicznego. Współpracuje z projektantami, biznesem i organizacjami, z którymi realizuje projekty m.in. na temat zrównoważonego projektowania oraz projektowania inkluzywnego. Działa w takich organizacjach jak World Design Weeks, BEDA (The Bureau of European Design Associations), New European Bauhaus, EIDD Design for All Europe.
Prelegenci i prelegentki:
Jacek Niegoda – artysta wizualny i działacz artystyczny. Urodził się w 1972 roku w Gdańsku. Mieszka i pracuje w Gdańsku. W latach 1991-1998 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, w pracowni prof. Grzegorza Klamana oraz w Pracowni Intermedialnej prof. Witosława Czerwonki.
Jacek Niegoda jest autorem filmów wideo i akcji artystycznych, często z elementami humorystycznymi, w zaskakujący sposób komentujących rzeczywistość. Lubi łączyć sztukę z praktyczną stroną życia. Taki styk sztuki i rzeczywistości oraz możliwości wydobycia wartości ujawnianych z takiego zderzenia stały się stałymi elementami działalności artysty. W 2000 roku był jednym z pomysłodawców i autorów projektu kampanii Wiktorii Cukt - wirtualnej kandydatki na urząd Prezydenta RP.
Dorota Grubba-Thiede – wykładowczyni w Zakładzie Historii i Teorii Sztuki ASP w Gdańsku, członkini Polskiego Instytutu Stusiów nad Sztuką Świata, AICA Int. i AICA Sekcji Polskiej, kuratorka wystaw, autorka książek i artykułów badawczo-naukowych, doktora nauk humanistycznych w zakresie Nauk o Sztuce, magister sztuki na Kierunku Rzeźba, magister Ochrony Dóbr Kultury [Konserwatorstwo]. - Absolwentka Wydziału Sztuk Pięknych UMK w Toruniu (2000, 2005, 2009).
Uczestnicy i uczestniczki dyskusji:
Robert Jarosz – Kierownik Archiwów Artystek i Artystów Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, kurator wystaw sztuki współczesnej, badacz kultury, autor tekstów i publikacji, producent muzyczny i wydawca. Twórca i kurator Archiwum Trasa W-Z (2003), dedykowanego kulturze alternatywnej w Polsce lat 1956-1989. Prowadząc Archiwa Artystek i Artystów Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie - pod adresem internetowym: http://artmuseum.pl/pl/archiwum - kuratoruje stałe archiwalne prezentacje retrospektywne on-line: Archiwum Polskiego Performansu, Archiwum Druków Artystycznych Galerii Wymiany, Archiwum Zbigniewa Libery i Archiwum Tadeusza Rolke.
Maria Rubersz – historyczka sztuki, kuratorka. Od 2017 roku pracuje w Galerii Foksal w której zajmuje się m.in. przygotowaniem zasobów archiwalnych do digitalizacji. Pracowała również w Instytucie Adama Mickiewicza jako ekspertka ds. sztuk wizualnych oraz prowadziła Fundację Sztuki Polskiej ING. Kuratorka / współkuratorka wystaw, m.in.: Jana Lebensteina w Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie, Przemysława Mateckiego i Hege Lønne w Zachęcie - Narodowej Galerii Sztuki oraz Rafała Dominika i Gizeli Mickiewicz w białostockim Arsenale.
Helene Bauer – dyrektorka basis-wien, Centrum Dokumentacji Sztuki Współczesnej w Austrii, działającego od 1997 roku. Basis-wien zajmuje się gromadzeniem efemeryd, katalogów i artykułów prasowych dotyczących lokalnego obiegu artystycznego po II wojnie światowej.
Ułatwienia dostępu
