Aktualna Sytuacja

W związku z obostrzeniami i zamknięciem instytucji kultury dla publiczności zapraszamy do uczestniczenia w wystawie wirtualnie na naszym profilu na FB: FB CSW ŁAŹNIA

Na wystawie pokażemy prace nagrodzone i wyróżnione podczas ostatnich pięciu edycji Festiwalu IN OUT z lat 2015-2019, które można odczytać jako interesujący komentarz oraz wprowadzenie do rozważań o aktualnej sytuacji społeczno-politycznej.

W ramach wystawy „Aktualna sytuacja" zostanie pokazany wybór filmów konkursowych i nagrodzonych w ramach 14 IN OUT FESTIVALU 2020, które zyskują nową interpretacją w związku z aktualną pandemiczną sytuacją oraz społeczno-politycznymi wydarzeniami.

Artyści / Artystki: Karolina Balcer, Iwona Ogrodzka, Zuza Banasińska, Pamela Breda, Aurèle Ferrier, Hanna Kaszewska, Anne Linke, Jesus Maria Palacios Ewelina Węgiel, Katja Verheul

1. Karolina Balcer, Iwona Ogrodzka - The place which could become (6:08), wideo otrzymało wyróżnienie honorowe na 14 IN OUT FESTIVAL 2020

2. Pamela Breda - The unforeseen (12:54), film otrzymał wyróżnienie honorowe na 14 IN OUT FESTIVAL 2020

3. Aurèle Ferrier - Transitions (12:49), film otrzymał I nagrodę ex aequo na na 14 IN OUT FESTIVAL 2020

4. Katja Verheul - Maiden (7:25)

5. Hanna Kaszewska - Pozdrowienia z Atlantydy (4:00)

6. Zuza Banasińska -Living and studying together (6:01)

7. Ewelina Węgiel - Willa Rożnowskich (19:58), film otrzymał wyróżnienie honorowe na 14 IN OUT FESTIVAL 2020

8. Jesus Maria Palacios - Labo (13:51), wideo otrzymało I nagrodę ex aequo na 14 IN OUT FESTIVAL 2020

9. Anne Linke - Pigeons and architecture (10:51)

Festiwal to nie tylko prace i nagrody, ale przede wszystkim artyści i artystki, którzy go tworzą, dlatego też każdy tydzień wystawy będzie przeznaczony na perentację innej osoby. Podczas każdego z takich tygodni, zarówno w przestrzeni CSW ŁAŹNIA jak i online, będą prezentowane prace zrealizowane już po otrzymaniu nagród, a także projekty, nad którymi aktualnie pracują artyści i artystki.

Zwieńczeniem każdego tygodnia stanie się rozmowa na żywo z artystą lub artystką online, otwarta również dla publiczności.

26-31.10.2020 // Piotr Urbaniec

Piotr Urbaniec, artysta (czasem nie) praktyk. Urodzony 3 grudnia 1992 roku w Krakowie, podobno zaginiony wnuk Richarda Longa. Żyje i pracuje pomiędzy Warszawą a Amsterdamem. We wrześniu 2020 roku ukończył dwuletni program rezydencyjny De Ateliers w Amsterdamie. Uzyskał dyplom w szkole plastycznej w Zakopanem, następnie obronił licencjat w Pracowni Transmediów (ASP w Krakowie, promotor Bogdan Achimescu) i magisterium w Pracowni Działań Przestrzennych (ASP w Warszawie, promotor Mirosław Bałka). W 2018 roku ukończył Skowhegan School of Painting and Sculpture (Maine, USA), a w 2016 roku odbył rezydencje Residency Unlimited w Nowym Jorku w ramach głównej nagrody w konkursie „Artystyczna Podróż Hestii 2016”. Wygrał główną nagrodę festiwalu sztuki wideo In Out 2016 (CSW Łaźnia Gdańsk). W 2014 roku zdobył Grand Prix w konkursie Młode Wilki. Laureat Stypendium Twórczego Miasta Krakowa. Brał udział w licznych wystawach zbiorowych, pokazach filmowych oraz realizował (zwykle krótkie) akcje performatywne. W 2016 roku zrealizował swoją pierwszą wystawę indywidualną w CSW Zamek Ujazdowski w ramach projektu „Project Room”. Brał udział w wystawach grupowych w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, WRO Art Center, BWA Katowice, BWA Tarnów, Gdańskiej Galerii Miejskiej. Swoje prace prezentował na trzech kontynentach świata, tylko ostatnio: w Chinach podczas Yixian International Photography Festival; Tempo Lento w ramach Akrai Residency na Sycylii; Moscow International Biennale for Young Art w Rosji; Roman Susan w Chicago; Rencontres Internationales w Paryżu i Berlinie. Aktualnie pracuje nad projektem teatralno-performatywnym dla Komuny Warszawa.

31.10 - rozmowa online: Piotr Urbaniec i Leo Arnold // godz. 17.00, transmisja na FB CSWŁ

Leo Arnold (1993, Londyn), brytyjski malarz, obecnie mieszkający w Amsterdamie. Mistrz anegdot, szachów oraz brytyjskiej, przestarzałej elokwencji. Miłośnik podcastów Esther Perel. W swoich zainteresowaniach artystycznych skupia się na relacjach międzyludzkich, niekomfortowym seksie oraz szeroko pojętej i tradycyjnej psychologii. Zwycięzca prestiżowych, holenderskich nagród: Buning Brongers Prijs (2020) oraz Royal Award for Modern Painting (2019). Z Piotrem Urbańcem poznał się podczas rezydencji De Ateliers w Amsterdamie, gdzie byli sąsiadami. W dwójkę reprezentują skrajnie odmienne praktyki artystyczne, ale pomimo sporów próbują odnaleźć punkty wspólne aby ocalić ich nie przypadkową przyjaźń. Spotkanie online to kontynuacja ich rozmów, w luźnej formie postarają się znów dyskutować na te same tematy. Spotkanie w języku angielskim.

Jesień sprawiedliwa (2015)- Piotr Urbaniec został zaproszony przez Fundację im. Zbigniewa Herberta do stworzenia pracy artystycznej promującej twórczość poety. W odpowiedzi przekonał jedną z dziewczyn występującą na stronie www z seks kamerkami, aby przeczytała na głos wiersz Zbigniewa Herberta pt. Jesień sprawiedliwa. Całość „prowokacji” odbyła się podczas publicznej transmisji, którą w danym momencie oglądało ponad 2000 widzów, a dialog nawiązał używając darmowego publicznego czatu.

Echo - praca, która rozpoczęła performatywne poszukiwania artysty w tradycji sztuki ziemi i choreografii. Wideo jest dokumentacją krótkiej akcji performatywnej na Zakrzówku w Krakowie - kamieniołomu, w którym woda niespodziewania zalała akwen. Praca odnosi się do tradycji land artu - Dennis Oppenheim, Richard Long, Robert Smithson - ale też ma intymny charakter.

Brave or stupid - film ten jest dokumentacją performansu, który Piotr Urbaniec wykonał razem z Katarzyną Krakowiak oraz Grzegorzem Stefańskim na jednym z warszawskich wieżowców. Praca nawiązuje do choreografii Trishy Brown.

9-15.11.2020 // Vitalii Shupliak

Vitalii Shupliak (ur. 1993, Ukraina) głównie zajmuje się wideo, instalacją i działaniami przestrzennymi. Studiował sztukę we Lwowie, w Gdańsku, Poznaniu i Brunszwiku. Przeważnie skupia się na problematyce tożsamości, migracji, szeroko rozumianych granic i relacji pomiędzy rzeczywistością a wirtualnością. Zazwyczaj buduje prace oszczędne w formie, ale o szerokich koncepcjach. Autor dziesięciu wystaw indywidualnych i uczestnik ponad osiemdziesięciu wystawach zbiorowych. W latach 2013–2014 członek grupy „Carrousel”. Założyciel „Pi” Gallery.

www.vitaliishupliak.com [Uwaga! Strona otwiera się w nowej karcie.]

DOUBLE VIEW  - wędrówka w prywatnym pokoju, ostrość i nieostrość, publiczne i intymne. Podwójny widok lub podwójna rzeczywistość? Ile ukrywa się za ekranem urządzenia i jakie problemy są niewyraźne?

FAKE - dotykając materialnej strony urządzenia. Dialog przez szkło. Kto jest teraz bardziej realny?

Parallel - dwie proste linie są równoległe, jeśli leżą w jednej płaszczyźnie i nie przecinają się wzajemnie. Czy pomimo to równoleżniki mogą się spotkać?

15.11 - rozmowa online: Vitalii Shupliak i Filip Ignatowicz // godz. 17.00, transmisja na FB CSWŁ

Filip Ignatowicz: urodził się w 1990 r. w Gdańsku, gdzie ukończył studia na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych. Jego praca dyplomowa „Produkcja, komercjalizacja i hype – czyli o konsumowaniu sztuki”, którą obronił w 2014 roku w pracowniach prof. Henryka Cześnika, prof. Witosława Czerwonki i prof. Roberta Florczaka, została nagrodzona przez MKiDN podczas wystawy Najlepsze Dyplomy ASP w Polsce.

Ignatowicz jest także absolwentem reżyserii w Gdyńskiej Szkole Filmowej. Jego krótkometrażowy debiut reżyserski „Nowy Bronx” – fabularny film o młodzieży z gdańskiej dzielnicy Nowy Port, stworzony pod opieką prof. Roberta Glińskiego – pokazywany był na ponad 40 międzynarodowych festiwalach filmowych na całym świecie i zdobył 7 nagród filmowych. Od 2017 roku pracuje, jako wykładowca na Wydziale Malarstwa gdańskiej ASP. W 2018 roku obronił pracę doktorską zatytułowaną „Festyn sztuki. Konsument versus kultura – czyli o fake’u, lovebranding’u i autoutowarowieniu”.

W swoich ostatnich pracach najczęściej przygląda się kondycji człowieka funkcjonującego w rzeczywistości konsumpcyjnej. Jego twórczość – choć wynika z malarstwa – jest multidyscyplinarna. Realizuje prace wideo, obiekty, instalacje, performanse, a także akcje w przestrzeniach publicznych. Zajmuje się również filmem, fotografią, projektami artystyczno-badawczymi, wideo-scenografią oraz działaniami internetowymi. Jest autorem stale rozwijanych projektów FIGNACY&co oraz artUNBOXING. 

16-22.11.2020 // Jana Shostak

Jana Shostak urodziła się w Grodnie w roku wręczenia Pokojowej Nagrody Nobla dla Nelsona Mandeli. Ukończyła studia licencjackie na Wydziale Intermediów ASP w Krakowie. Obecnie realizuje dyplom magisterski na Wydziale Sztuki Mediów ASP w Warszawie w pracowniach prof. Mirosława Bałki i prof. Prota Jarnuszkiewicza. Jest laureatką Grand Prix konkursu Młode Wilki ’16. W 2015 roku ustanowiła polski rekord Guinnessa. Ma oficjalne zaświadczenie wolontariusza ŚDM 2016. W swoich działaniach lubi hakować odmienne przestrzenie. Brała udział w wystawach, m.in. Biennale Sztuki Manifesta, Zurych; Sziget Festival, Budapeszt; Independent Art Fair, Sztokholm; Pastificio Cerere, Rzym; Manggha, Kraków; Biennale Wro, Wrocław; Bank PKO, Warszawa; Centrum Kultury Zamek, Poznań; NCAD, Dublin; Aesthetic & Bias, Jerozolima.

Kocham cię! (2017) - moralność społeczna diametralnie się zmienia poprzez pogłębiające się konsumpcjonizm i kulturę „massmediów”. Czy w związku z tym miłość staję się produktem społecznym, a uczucie nie jest niczym więcej, jak społecznym scenariuszem? Czy przeciwnie, uczucie to wiąże się z kontrolą społeczną będącą symbolicznym kodem komunikacji?

23-29.11.2020 // Alicja Rogalska

Alicja Rogalska - autorka prac wideo, instalacji, performansów i sytuacji opartych na badaniach w konkretnym kontekście, współpracy i partycypacji. Jej praktyka skupia się wokół polityczności życia codziennego, emocji i afektów, oraz narracji o społecznych alternatywach, zwłaszcza w odniesieniu do kwestii pracy, migracji, nierówności ekonomicznych, klasowych i genderowych. Absolwentka wiedzy o kulturze na Uniwersytecie Warszawskim i sztuk pięknych na Goldsmiths College, University of London, gdzie obecnie pracuje nad doktoratem. W 2019 roku była rezydentką Stuart Hall Library w Londynie, w 2018 MuseumsQuartier w Wiedniu i PARADISE AIR w Matsudo w Japonii, w 2017 stypendystką IASPIS w Sztokholmie, a w 2016-17 laureatką stypendium Artsadmin i uczestniczką programu Visionaries in Residence w MeetFactory w Pradze. Ostatnio prezentowała swoje prace w TABAKALERA w San Sebastian, VBKÖ w Wiedniu, Art Encounters Biennale w Timișoara, Tokyo Photographic Art Museum, Biennale Warszawa, Kyoto Art Centre i Muzeum Sztuki w Łodzi. Mieszka i pracuje w Londynie.

29.11 - rozmowa online: Alicja Rogalska // godz. 17.00, transmisja na FB CSWŁ

Wyśniona rewolucja (2014-2015) - wideo stworzone na podstawie dokumentacji performansu przeprowadzonego w Teatrze Nowym w Łodzi. Lokalni aktywiści zostali zaproszeni do wzięcia udziału w eksperymentalnym warsztacie: zostali zahipnotyzowani przez profesjonalnego hipnotyzera w obecności publiczności i wspólnie przedstawiali możliwe scenariusze dla społeczeństwa przyszłości. Hipnoza stanowiła nie tylko medytacyjne narzędzie, mające zwiększyć skupienie i ułatwić kreatywność, lecz także miała usunąć wyuczone bariery myślenia. Projekt stanowił próbę wykroczenia poza formy subiektywności wytworzone przez ideologiczną hegemonię globalnego neoliberalnego kapitalizmu, które wpływają na nasze racjonalne myślenie i afektywność oraz ograniczają horyzonty naszej wyobraźni. Praca została zamówiona przez Muzeum Sztuki i Teatr Nowy w Łodzi w ramach projektu Awangarda i socrealizm.

ROYALS (2017-18) - nagroda dla najlepszego pracodawcy w sektorze rolniczym na Jersey stworzona we współpracy z pracownikami migrującymi. Strategie i kryteria przyznania nagrody opracowano w trakcie dyskusji z pracownikami migrującymi, które dotyczyły ich warunków pracy, doświadczeń i oczekiwań. Podczas każdej sesji pracownicy tworzyli ziemniaki z gliny, korzystając z pamięci dotykowej. Ziemniaki Jersey Royal to główny produkt eksportowy Jersey, który generuje około 70% obrotów w rolnictwie. Co sezon w trakcie sadzenia, zbierania, sortowania i pakowania przez ręce każdego pracownika zatrudnionego w przemyśle ziemniaczanym przechodzą tony ziemniaków. Gliniane ziemniaki i opowieści pracowników zostały udostępnione publiczności poprzez honesty boxes (stoiska z produktami i skarbonką, do której kupujący wrzucają odpowiednią kwotę). Jeden z glinianych modeli ziemniaka wykonanych podczas rozmów i uznany za idealny, został odlany w brązie jako nagroda dla najlepszego pracodawcy, która nadal czeka na wręczenie. Projekt zamówiony przez Art House Jersey. Kuratorzy: The Morning Boat.

PRACA MOJEGO PRZYJACIELA (2016-17) - projekt powstał we współpracy z Komunitas Pengamen Jalanan, Związkiem Muzyków Ulicznych w Dżakarcie. Projekt obejmował napisanie nowej piosenki, serię występów na ulicach Dżakarty i w Galerii Narodowej Indonezji, a także stworzenie teledysku. Pengamen, czyli indonezyjscy muzycy uliczni, pochodzą z różnych warstw społecznych i muszą zarabiać na życie na ulicy ze względu na brak pracy. Ich repertuar obejmuje głównie muzykę pop, zarówno indonezyjską, jak i zachodnią. Często są nękani przez policję lub prywatne firmy ochroniarskie, i przez wielu uważani są za dokuczliwych. Praca mojego przyjaciela oparta jest na lokalnej tradycji muzyki ulicznej, w szczególności dziedzictwie indonezyjskiego aktywisty politycznego i muzyka ulicznego Iwana Falsa, a jednocześnie odwołuje się do uniwersalnego charakteru protest songów i muzyki jako komentarza społecznego i politycznego. Praca została zamówiona w ramach projektu Social Design for Social Living (Projektowanie społeczne dla życia społecznego) w Galerii Narodowej Indonezji oraz wystawy Gotong Royong. Rzeczy, które robimy razem w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie. Kuratorka: Marianna Dobkowska.

CO JEŚLI JAK GDYBY (2017) - fikcje prawne są narzędziami stosowanymi w uzasadnieniach prawnych, gdy coś, co nie jest prawdą, jest uznane za prawdziwe; pozwalają one na zastosowanie prawa bez zmiany jego tekstu. Przykładem fikcji prawnej jest sytuacja, w której spadkobierca odmawia przyjęcia spadku - w niektórych tradycjach prawnych, aby było to możliwe z prawnego punktu widzenia, musi on zostać uznany przez sąd za zmarłego, i to przed osobą, która pozostawiła spadek. Wideo Co jeśli jak gdyby bada fikcje prawne w międzynarodowym prawie imigracyjnym we współpracy z uchodźcami, azylantami i imigrantami w Wielkiej Brytanii, wykształconymi jako prawnicy w swoich krajach pochodzenia. Wideo zostało nakręcone w byłej sali sądowej i przy użyciu techniki "green screen". Praca została zamówiona na wystawę Dreams and Dramas - Law as Literature w nGbK w Berlinie. Kuratorzy: Agnieszka Kilian, Jaro Varga.

30.11-06.12.2020 // Monika Czyżyk

Monika Czyżyk jest artystką wizualną pracującą przede wszystkim z obrazem ruchomym, tworzy eksperymentalne filmy dokumentalne i projekty zaangażowane społecznie. Od dziewięciu lat mieszka i pracuje w Helsinkach; Finlandii. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na wydziale malarstwa. Kolejny dyplom magistra uzyskała na Uniwersytecie Sztuk Pięknych w Helsinkach / Kuvataideakatemia, na wydziale Sztuk Czaso-przestrzennych. Czyżyk tworzy wideo i performansy oparte na współpracy i partycypacji. Realizując swoje filmy, łączy materiał dokumentalny z elementami fikcyjnymi, wykreowanymi razem z uczestnikami projektu. Czyżyk pokazywała swoje projekty międzynarodowo, w grupowych i solowych wystawach, w Polsce, Chinach, Finlandii.

Wysłałam mu królika (2015) - film jest osobistą relacją z momentu, w którym straciłam moje archiwum video. Wróciłam do miejsc, w których kiedyś nagrywałam, dzięki czemu znalazłam nowy materiał w formie archiwum z kasetami DV niemieckiego reżysera Reinharda Lorenza. W trakcie tego projektu, który był niezwykle intensywnym doświadczeniem, przypadkowo została popchnięta ku sobie dwójka reżyserów. Oboje w swojej twórczości zajmujemy się  wspominaniem minionego życia cyfrowego, przeplatając to z nowymi, fikcyjnymi materiałami. Film składa się z różnorodnych części, w tym oryginalnych fragmentów ze znalezionych kaset, eksperymentalnych nagrań rozmów przez Skype, animacji poklatkowej i projektowania dźwięku składającego się na wyjątkową piosenkę stworzoną specjalnie na potrzeby filmu. 

Ten pierwszy to jestem ja (2014) to wideo dokument ukazujący starszego mężczyznę z Polski, który wyświetla i komentuje zestaw slajdów. Odbiorca nie widzi mówiącego, a jedynie ścianę i wnętrze pokoju oraz prezentowane slajdy. Film – cicha medytacja nad minionym czasem i wspomnieniami, które odchodzą wraz z postaciami ze slajdów – wprowadza widzów w nastrój melancholii.

07-13.12.2020 // Tanin Torabi

Tanin Torabi طنین ترابی urodziła się w Teheranie, w Iranie, w 1992 roku. W Teheranie zyskała stopień licencjata socjologii, a studia magisterskie z zakresu tańca współczesnego ukończyła w Irlandii na University of Limerick. Torabi zrealizowała kilkanaście nagrodzonych filmów tanecznych oraz spektakli i obecnie pracuje jako tancerka, choreografka, a także realizuje filmy o tańcu w Iranie i Irlandii. Wśród jej najnowszych prac wyróżnić można „The Dérive", „Invisible Point", „Ruby", „Beyond the Frames and Immensity". Jej filmy zostały nagrodzone ponad piętnaście razy, a jej prace opisywane są przez dyrektorów festiwali jako buntownicze, twórcze, inspirujące, niezwykle eleganckie i poruszające, symboliczne i dojmujące, motywujące dla kobiet, ujawniające wyjątkową ambicję przeplatającą się ze złożonością osobistych i kulturowych niuansów.

THE DÉRIVE (2017) - zgłębianie problemów społecznych i kulturowych. Na bazarze w Teheranie tancerz przemieszcza się pomiędzy ludźmi, rejestrując ich odzew i reakcje. W Iranie taniec jest zakazany.

Karolina Balcer, Iwona Ogrodzka - The place which could become, 2018 / wyróżnienie honorowe na 14 IN OUT FESTIVAL 2020

Główną inpirację dla powstania filmu stanowi historia Czerwonego Wiednia (Rotes Wien). Czerwony Wiedeń to popularne określenie lat 1918-1934, kiedy miastem rządziła Socjaldemokratyczna Partia Austrii. Do największych osiągnieć́ rządzących należy m.in. realizacja programu komunalnego budownictwa mieszkaniowego (słynny, modernistyczny blok mieszkaniowy Karl-Marx-Hof), wprowadzenie reformy szkolnictwa oraz przyczynienie się do polepszenia warunków pracy robotników.

Film opowiada historię budowy fikcyjnego, utopijnego miasta oraz wiary jego mieszkańców w słuszność socjaldemokratycznych idei. Mimo, że świadomość kluczowej roli mieszkań komunalnych przetrwała w Wiedniu do dziś, cała idea jest zagrożona ze względu na rosnącą gentryfikację oraz wpływ skrajnie prawicowych ugrupowań na politykę kraju.

Pamela Breda - The Unforeseen / Nieprzewidziane, 2019 / wyróżnienie honorowe na 14 IN OUT FESTIVAL 2020

Ten eksperymentalny film jest częścią większego projektu dotyczącego rzeczywistości wirtualnej i percepcji. Film porusza w szczególności zagadnienie tzw. hipotezy symulacji, która mówi, że cała rzeczywistość, w tym Ziemia i wszechświat, to sztuczna symulacja, najprawdopodobniej komputerowa. Niektóre wersje tej teorii opierają się na założeniu rozwoju symulacji rzeczywistości, czyli technologii, która jest dość realistyczna, by przekonać ludzi, że symulacja, w której żyją, jest prawdziwa. Omówione zostało także współczesne wykorzystanie wirtualnej rzeczywistości, w której człowiek ma świadomość przebywania w świecie wirtualnym, a jednocześnie doświadcza świata fizycznego. Nadużywanie imersyjnej technologii, która opiera się na funkcjonalnościach angażujących zmysły, może mieć negatywny wpływ na zdolność jednostki do przestrzegania reguł świata fizycznego, szczególnie podczas noszenia okularów VR, które przysłaniają obiekty w realnym świecie. Imersyjna rzeczywistość wirtualna zapewnia użytkownikom wrażenia, które angażują kilka zmysłów jednocześnie, a ponadto odtwarzają rzeczywistość lub tworzą scenariusze, które są coraz bardziej realistyczne i coraz trudniejsze do odróżnienia od prawdziwych doświadczeń.

Produkcja filmu: Intensity Films była współfinansowana przez Instytut Pratt (Nowy Jork, USA), STEAMPlant Residency, z grantu rodziny Sirovich.

Aurèle Ferrier -Transitions, 2017 / I nagroda ex aequo na na 14 IN OUT FESTIVAL 2020

Podbój wrogiej pustyni prowadzi do surrealistycznego i hedonistycznego konsumpcjonizmu Las Vegas. Kamera ze złowróżbną opieszałością prowadzi nas przez opuszczone przedmieścia. Budynki, samochody i bilbordy są świadectwem marzeń ludzi, którzy dążą do swojej wizji szczęścia. Przez większość tej filmowej podróży widzowi towarzyszy upiorny i apokaliptyczny nastrój. Ślady pozostawione przez ludzkość emanują melancholią i wydają się coraz bardziej groteskowe i nieporadne. Gdzie zniknęli ci wszyscy ludzie? Ma się wrażenie, że wydarzyła się jakaś katastrofa czy wybuchła epidemia. A może to tylko opuszczony plan filmowy.

Decyzją jury zwycięzca szwajcarskiego międzynarodowego festiwalu filmów eksperymentalnych Videoex 2017.

Esther Eppstein (artystka i autorka projektu Message Salon) i Elodie Pong (artystka i filmowiec).

www.aureleferrier.ch [Uwaga! Strona otwiera się w nowej karcie.]

Katja Verheul - Maiden, 2019

Wokół budynku Wieży Dziewicy w Baku krążą miejskie legendy o samobójstwach młodych dziewcząt. Jedna z wersji mówi, że dziewczyna rzuciła się z wieży, aby zapobiec kazirodczym małżeństwom z gubernatorem miasta, o którym często mówi się, że jest jej ojcem. Inna mówi, że legendarny założyciel Baku Khusur uwięził swoją siostrę w wieży, która w odwecie wyskoczyła z niej. Jak podaje legenda, jako karę za te wydarzenia, Bóg stworzył Morze Kaspijskie, aby zalać pastwiska Khusur. Jednym z godnych uwagi powtarzających się elementów w każdej z legend jest porwanie cennej młodej kobiety, takiej jak pierworodna lub dziewica, i sposób w jaki ponosiły śmierć. To sugeruje wyjaśnienia dotyczące pochodzenia nazw wież, ale także lokalnych przekonań społecznych kształtujących zbiorową świadomość. W pracy wideo Maiden Katji Verheul, grupa młodych dziewcząt odtwarza, dekonstruuje i odbudowuje stare mity wokół wieży, by zakwestionować jej dzisiejsze znaczenie.

Hanna Kaszewska - Pozdrowienia z Atlantydy, 2017

Atlantyda to mityczna kraina, w której rzekomo miała istnieć́ nie- zwykle rozwinięta cywilizacja. Nic dziwnego, że dla wielu stała się swojego rodzaju symbolem doskonałości. Ideału, do którego należy dążyć. Jednocześnie jednak Atlantyda to miejsce, którego dotknęła katastrofa. Zatopione. Trochę już zapomniane. Pozdrowienia z Atlantydy to historia godzenia się z rzeczywistością̨. Nie ma tu jednak rozpaczy, a jedynie lekki sentyment. Zawieszony w przestrzeni miejskich podwórek głos przekazuje odbiorcy swoją historię.

Zuza Banasinska - Living and Studying Together, 2017

Wideo próbuje zbadać sposoby komunikacji w akademiku pomiędzy studentami przebywającymi na wymianie zagranicznej, a zarządzającymi to miejsce oparte na oficjalnym ilustrowanym słowniku. Za ilustrowaną wyidealizowaną fasadą wymiany kulturowej wideo ukazuje miejsce przypominające więzienie, gdzie podstawowe zasady higieny i społecznego współżycia nie są przestrzegane. Status budynku i jego mieszkańców jako tych „pomiędzy” sprawia, że akademik staje się ziemią niczyją, w której zamieszkuje wiele osób. Ich anonimowe, lecz bardzo osobiste głosy można usłyszeć poprzez emocjonalne wiadomości rozklejone na pomiętych kartkach na każdym z pięter. Pisemne notki wypełniają to miejsce, stając się cielesnym zaznaczeniem obecności mieszkańców - dokładnie jak opisany w nich nieporządek i nieład. Eksploracja tych wiadomości prowadzona jest przez Hausmeistra (dozorcę), którego kategoryczne e-maile otrzymały postać dźwiękową i wybrzmiewają złowrogo w pustych korytarzach. Wideo oferuje przejście przez pomieszczenia ukazane w słowniczku oraz ich rzeczywiste odpowiedniki, analizując, jak można osiągnąć komunikację w miejscu, gdzie każdy jest tylko chwilowym migrantem.

Ewelina Węgiel - Willa Rożnowskich, 2018-2020 / wyróżnienie honorowe na 14 IN OUT FESTIVAL 2020

Praca z archiwami, refleksja nad architekturą i jej relacją ze społeczeństwem. Rekonstrukcja historii budynku, opowieść z innej perspektywy. Film związany z dzisiejszą sytuacją w Krakowie dotyczącą ważnych dla mieszkańców, zanikających przestrzeni i przekształcania miasta w turystyczny kurort.

Jesús María Palacios - Labo, 2019 I nagroda ex aequo na na 14 IN OUT FESTIVAL 2020

„Labo” to spacer śladami wspomnień o byłym Uniwersytecie Robotniczym im. Francisco Franco w Tarragonie. To nie tylko wizyta w jego gmachach, ale także wyprawa w głąb pamięci osób, które je zamieszkiwały. To podróż w przeszłość, która pozwala nam lepiej zrozumieć teraźniejszość i przyszłość.

Anne Linke - PIGEONS AND ARCHITECTURE, 2019

Jury Europejskiego Festiwalu Sztuki Mediów w Osnabrück (napisali) o filmie Anne Linke:

„Pytanie o to, jak i z kim chcemy żyć, stanowi podstawę wielu społecznych obaw. Nieuchronnie towarzyszą temu pytania o uczestnictwo - zarówno dla aktorów ludzkich, jak i nie-ludzkich. Ze spójnym językiem wizualnym i osobistym głosem, "GOŁĘBIE I ARCHITEKTURA" otwiera filmową refleksję na temat partycypacji i marginalizacji. Obserwując gołębie, reżyser Anne Linke zarysowuje precyzyjną, ale często pomijaną przestrzeń miejską, która przejawia się przede wszystkim w narożnikach i szczelinach betonu. Gołębie podważają wszelkie ograniczenia architektoniczne. ich ruch, a tym samym owi (przeważnie niekochani) mieszkańcy miast w filmie stają się modelem wywrotowości architektury, często krytykowanej jako „nieludzka”.

Biografie:

Why Quit / Karolina Balcer, Iwona Ogrodzka

Współpraca, nabywanie wiedzy, siła przyjaźni i budowanie społeczności są ważnymi elementami naszej pracy. Od 2016 roku blisko ze sobą pracujemy, a inicjatywa Why Quit, którą powołałyśmy do życia w 2019 roku, jest wypadkową naszych dotychczasowych doświadczeń, m.in. stworzenia oddolnej Galerii Wykwit (2015–2019) Grupy Wykwitex (od 2017) czy zaangażowania w wiele wspólnych realizacji, np. podczas naszego pobytu rezydencyjnego KulturKontakt w Wiedniu (2018). Why Quit jest nomadyczną inicjatywą, która poza działaniem w duecie skupia wokół siebie osoby twórcze, krytycznie komentuje sytuacje społeczne, polityczne czy ekonomiczne. Wierzymy, że sztuka może być jednym z narzędzi wywierania presji na struktury tworzące szkodliwy system.

Więcej informacji:

www.karolinabalcer.com [Uwaga! Strona otwiera się w nowej karcie.]

www.iwonaogrodzka.com [Uwaga! Strona otwiera się w nowej karcie.]

Zuza Banasińska

Urodzona w 1994 roku w Warszawie, ukończyła studia na Wydziale Grafiki ASP w Krakowie. W latach 2017–2018 studiowała także w klasie Hito Steyerl na Universität der Künste w Berlinie. Finalistka m.in. Festiwalu Młode Wilki w Szczecinie, File Festival w Saõ Paulo, Transmission Festival w Kassel czy Marienbad Film Festival. Jej prace pokazywane były w wielu galeriach i project space’ach na świecie, m.in. we WRO Art Center we Wrocławiu, galerii Blindside w Melbourne, w Dům Umění Mesta Brna w Czechach. Obecnie studiuje w Sandberg Instituut w Amsterdamie.

Pamela Breda

Pamela Breda jest artystką i badaczką mieszkającą między Londynem a Nowym Jorkiem. Została mianowana artystką rezydentką w kilku międzynarodowych instytucjach artystycznych, w tym Cité Internationale Des Arts (Paryż, Francja), PROGR (Berno, Szwajcaria), Botin Foundation (Santander, Hiszpania), Dolomiti Contemporanee (Belluno, Włochy), Bevilacqua la Masa Foundation (Wenecja, Włochy), VIR ViaFarini-in-Residence (Mediolan, Włochy), Internationale Sommerakademie für Bildende Kunst (Salzburg, Austria), Artist Residency TartuAir (Tartu, Estonia), Villa Ruffieux (Sierre, Szwajcaria), Hospitalfield (Angus, Wielka Brytania).

Jej dotychczasowe badania koncentrują się głównie na kulturowych tropach wizualnych i tradycjach, na przypadkowości procesu artystycznego i jego różnorodnych skutkach. Bada takie tematy, jak zawłaszczanie dzieł sztuki i delegowanie autorstwa, wpływ obrazów cyfrowych na nasz sposób widzenia i tworzenie obrazów, ewokacja nieobecnego lub zdematerializowanego ciała, pojęcia trwania i uśpienia, memetykę i procesy tworzenia pamięci (jako historia osobista i zbiorowa).

Aurèle Ferrier

Urodzony w 1975 roku w St. Gallen (Szwajcaria), mieszka w Zurychu. W swoich pracach filmowych bada obrzeża cywilizacji. Dzieła te otrzymały liczne nagrody i prezentowane były na wystawach i festiwalach w ponad czterdziestu krajach, w tym na Rencontres Internationales (Paryż/Berlin), Image Forum (Tokio), IDFA (Amsterdam), Open City Documentary Festival (Londyn), Arquiteturas (Lizbona), Architekturtage (Graz), Chicago Underground Film Festival (Chicago), w Museum Haus Konstruktiv (Zurych), Muzeum Sztuki Kumu (Tallin), Centrum Filmowym National Chiao Tung University (Xinzhu), Anthology Film Archives (Nowy Jork), Miejskim Muzeum Sztuki Współczesnej (Hiroszima).

Hanna Kaszewska

Urodzona w 1989 roku. Artystka multidyscyplinarna, absolwentka Akademii Sztuki w Szczecinie. Proces twórczy postrzega jako próbę zrozumienia otaczającego ją świata. Wierzy, że sztuka powinna przenikać się z innymi dziedzinami życia. Stara się promować postawy równościowe wśród pracowników sektora kultury. W swoich pracach często podejmuje tematykę związaną z szeroko rozumianym zdrowiem psychicznym.

Anne Linke

Urodzona w 1986 roku w Monachium (Niemcy), mieszka i tworzy w Hamburgu. Studiowała fotografię na Uniwersytecie Sztuki Folkwang w Essen i multimedia na Uniwersytecie Sztuk Pięknych w Hamburgu. Interesuje się relacjami ludzko-zwierzęcymi i feministycznym spojrzeniem na architekturę i przestrzeń miejską, postrzegając miasto jako ekosystem. Gołębie i architektura to jej pierwszy film.

Jesús María Palacios

Urodzony w 1980 roku w Donostii/San Sebastián (Hiszpania). Jesús María Palacios ukończył turystykę na Uniwersytecie Deusto oraz nauki humanistyczne i komunikację audiowizualną na Uniwersytecie w Salamance. Artysta ma też tytuł magistra kreatywnego filmu dokumentalnego, który uzyskał na Uniwersytecie Autonomicznym w Barcelonie.

Katja Verheul

Urodzona w 1988 roku w Hilversum (Holandia) Katja Verheul, jest twórczynią filmów, artystką wizualną i badaczką działającą w Amsterdamie. W 2012 roku uzyskała licencjat ze sztuk audiowizualnych na Gerrit Rietveld Academie w Holandii, a w 2016 roku ukończyła Goldsmiths, University of London (Wielka Brytania) z tytułem magistra sztuk pięknych. Jej projekty badawcze i filmowe obracają się wokół performatywnych rzeczywistości, postprawdy i struktur władzy. Swoje prace prezentowała w ramach Visions du Réel (Szwajcaria), Kasseler Dokfest (Niemcy), Międzynarodowego Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Hamburgu (Niemcy), Dokufest (Kosowo), New Wight Biennial (USA), MAXXI (Włochy), w Centrum Sztuki Współczesnej Yarat (Azerbejdżan), w ramach programu Visio w czasie jedenastej edycji festiwalu Lo schermo dell’arte (Włochy) i w holenderskiej telewizji. Była rezydentką Jan van Eyck Academie (2018–2019).

Ewelina Węgiel

Zajmuje się sztuką zaangażowaną społecznie, filmem.

W swojej praktyce skupia się na wiedzy nieusystematyzowanej, nie w pełni zdefiniowanej. Interesują ją instynkt, wyobraźnia, intuicja, to, jak rozumiemy sytuacje, wydarzenia i w jaki sposób na nie reagujemy. Często reagujemy nieświadomie, bardzo istotne dla niej jest poznanie tych reakcji, zgłębianie tematu, poznanie kontekstu, ludzi i społeczeństwa.

Studiowała sztukę w Krakowie, Berlinie i Zurychu. Brała udział w wystawach w Grecji, we Francji, w Niemczech, Polsce, Szwajcarii, Słowacji, Słowenii i USA.

Więcej informacji: www.ewelinawegiel.com